Έλληνες Δάσκαλοι και Νηπιαγωγοί Είμαστε όλοι εδώ!!
Ακόμα...
(Με αφορμή το άρθρο της συναδέρφου Έλενας Λαζαρίδου «ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΔΑΣΚΑΛΑ; ΟΡΙΣΤΕ, ΟΥΤΕ 2 Η ΩΡΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΙΟΛΑΣ ΓΙΑ ΚΑΦΕ…»)
Μια κοινωνία που τη βαραίνουν αιώνες ύπαρξης, που άνθισε, που παράκμασε, που αργοπεθαίνει και μυαλό ακόμα δεν έχει βάλει δεν έχει κανένα μέλλον. Το 2016 είναι προ των πυλών και υπάρχουν ακόμα εκείνοι που ασχολούνται με το αν ο εκπαιδευτικός πίνει καφέ στην απέναντι από το σχολείο καφετέρια ή βγαίνει έξω από τον προαύλιο χώρο του σχολείου στο απέναντι πεζοδρόμιο για να καπνίσει ένα τσιγάρο κατά τη διάρκεια του διαλείμματός του – εάν ακόμα ισχύει ως ”προνόμιο” για τον εκπαιδευτικό η ύπαρξη των λίγων λεπτών αποχής από τα εκπαιδευτικά του καθήκοντα που μεσολαβεί ανάμεσα σε δυο διδακτικές ώρες. Μόνο ντροπή και λύπη μπορώ να νιώσω όταν διαβάζω τέτοιες απαρχαιωμένες απόψεις. Πίστευα ότι είχαμε αφήσει πίσω τον Μεσαίωνα αλλά απατήθηκα οικτρά. Από την αρχαιότητα τότε που κατηγορήσαμε το Σωκράτη ότι διέφθειρε τους νέους με τις απόψεις του περί παιδείας και μάθησης και τον αναγκάσαμε να πιει το κώνειο μέχρι το Γληνό και το Δελμούζο – τους τελευταίους κατ’ εμέ αληθινούς παιδαγωγούς που γνώρισε αυτός ο τόπος – τα ονόματα των οποίων συνδέθηκαν με κατηγορίες αθεϊσμού και σατανισμού, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει δυστυχώς στο χώρο της παιδείας μας. Οι εκπαιδευτικοί εξακολουθούν να βρίσκονται στο στόχαστρο της κοινωνίας. Μια κοινωνία που προσπαθεί να κρύψει τις αδυναμίες της και την πλήρη ανικανότητά της να προσφέρει στα παιδιά ένα ολοκληρωμένο εκπαιδευτικό σύστημα που να εναρμονίζεται με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις των καιρών και κρύβεται πίσω από τις μεταρρυθμίσεις που θα έρθουν και ποτέ δεν έρχονται. Μια κοινωνία που ποτέ δε χτυπάει την πόρτα του Υπουργείου Παιδείας για να διαμαρτυρηθεί για την προβληματική λειτουργία του σχολείου λόγω της έλλειψης των μέσων και των οικονομικών πόρων αλλά βρίσκεται έξω από την πόρτα του σχολικής μονάδας για να διαπιστώσει αν ο εκπαιδευτικός βρίσκεται μέσα στην τάξη ή κάνει διάλειμμα. Μια κοινωνία που ποτέ δε στάθηκε πλάι στον εκπαιδευτικό αλλά πάντα βρισκόταν απέναντί του, θαρρείς και αυτός ήταν ο εχθρός της. Μια κοινωνία που ποτέ δεν κατάλαβε αλλά ούτε και πρόκειται να καταλάβει ότι ο δάσκαλος είναι σύμμαχος της, συνοδοιπόρος της, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς με μοναδική αποστολή την ”εκπαίδευση” των παιδιών της. Μια κοινωνία που όλα τα χρόνια ”πιπιλάει” την ίδια καραμέλα (συγχωρήστε μου την έκφραση) για το 6-ωρο των εκπαιδευτικών, για τις γονικές άδειες, για τις καλοκαιρινές άδειες, για την ‘τεμπελιά’ των εκπαιδευτικών και την ‘ανικανότητά’ τους χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα τη σύγκριση με άλλα επαγγέλματα. Μα δεν έχετε ακόμα καταλάβει ότι δεν μπορώ να συγκρίνω δύο ανόμοια πράγματα; Πώς μπορώ να συγκρίνω μια σχολική τάξη με μια χειρουργική αίθουσα ή τον προαύλιο χώρο της σχολικής αυλής με τις στοές ενός μεταλλείου; Ποτέ δε συγκρίναμε το εκπαιδευτικό μας έργο με το έργο κάποιου άλλου και ούτε πρόκειται να το κάνουμε τώρα. Πώς μπορώ να μιλήσω επί ίσοις όροις για τον εκπαιδευτικό, το γιατρό, το φούρναρη, το ναυτεργάτη ή για οποιονδήποτε άλλο που ασκεί κάποιο επάγγελμα; Κάτι τέτοιο θα ήτανε ανήκουστο, παράλογο. Ποτέ δε σύγκρινα τον εαυτό μου με το σύζυγό μου που ασκεί το επάγγελμα του χειρουργού. Και ξέρετε γιατί; Γιατί τα επαγγέλματα δεν μπορούν να συγκριθούν ή να ανταγωνιστούν μεταξύ τους. Μπορούν όμως να συνεργαστούν και να συνδράμουν όλα μαζί στην ευημερία της κοινωνίας μας. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Δημήτρης Λιαντίνης στο κείμενό του ”Εν αρχή ην ο δάσκαλος”: ”…ο δάσκαλος από την άποψη της σπουδαιότητας και της ευθύνης είναι ένας εργάτης στο επίπεδο του νομοθέτη, του φύλακα στρατηγού, του κυβερνήτη, του γιατρού σωτήρα. Ακριβέστερα είναι ένα σκαλί πάνω από όλους αυτούς. Γιατί ο δάσκαλος, είναι ο πυρφόρος της γνωστικής συνείδησης. Η λειτουργία που τελεί είναι θεία. Η μόνη θεία λειτουργία σε γη και ουρανό”. Σταματήστε λοιπόν να πριονίζεται με μικροπρέπειες και ανυπόστατες κατηγορίες τη σκάλα στην οποία βρισκόμαστε όλοι εμείς οι εκπαιδευτικοί. Γιατί αν πέσουμε θα συμπαρασύρουμε στην πτώση μας ολόκληρη την κοινωνία και μαζί και εσάς και δεν ξέρω αν μας έχει απομείνει άλλη δύναμη να ξανασηκωθούμε. Έν έτει 2016 σταματήστε πια τη σύγκριση και αρχίστε τη συνεργασία! Καλά Χριστούγεννα!!
Ευαγγελία Θεοδωρίδου Νηπιαγωγός
