Έλληνες Δάσκαλοι και Νηπιαγωγοί Είμαστε όλοι εδώ!!
Ακόμα...
Γράφει ο Δρ/ Δρ Απόστολος Α. Καπρούλιας*
Μία προσεκτική μελέτη του πολυνομοσχεδίου, το οποίο προσφάτως κατετέθη στον δημόσιο διάλογο –ήτοι στην διαβούλευση-, καταδεικνύει την ανάγκη να θεαθεί και να αξιολογηθεί, ακόμη και κατ’ άρθρον, υπό την οπτική τής πάντοτε επίκαιρης συνάφειας της «σύγχρονης» και της «ασύγχρονης» στοχοθεσίας που προσβλέπει να θεραπεύσει. Ως προς την πρώτη περίπτωση, η εύλογη απορία -η οποία προκύπτει- είναι εάν, κατά την εφαρμογή του, θα βελτιστοποιήσει την εκπαιδευτική διαδικασία. Είναι, δηλαδή, βέβαιον ότι θα ενισχυθεί η αυτονομία του σχολείου ως οργανισμού, ότι θα ενισχυθεί η αυτενέργεια των διδασκόντων και των διδασκομένων, ότι θα προαχθεί η συνεργασία εντός της σχολικής κοινότητα ή και ότι θα ανακτηθεί η εμπιστοσύνη των μαθητών έναντι του δημόσιου σχολείου; Εν τέλει: στο αντικειμενικό -«σύγχρονο»- περιβάλλον του, οι παρεμβάσεις, που εκ του νομοσχεδίου προτείνονται, επικαλύπτουν πράγματι λειτουργικές παθογένειες ή αδυναμίες του εκπαιδευτικού μας συστήματος;
Ως προς την δεύτερη παράμετρο, εκείνη δηλαδή της «ασύγχρονης» προοπτικής που ένα νομοσχέδιο για την Παιδεία χρειάζεται να κατοχυρώνει, είναι «ευανάγνωστη», διερωτώμεθα, η πρόθεση των συντακτών του για τις ποιοτικές και τις μαθησιακές κατακτήσεις των αποφοίτων του Δημοτικού, του Γυμνασίου και του Λυκείου; Με απλούς όρους: «ορίζει» διαμορφωτικά –έστω και εμμέσως- το γνωστικό επίπεδο ενός μαθητού Δημοτικού, Γυμνασίου ή Λυκείου; Και περαιτέρω: ενισχύει την κοινωνικοποίηση ή και την ενσυναίσθηση των μαθητών μας, ούτως ώστε να αρθρώσουν μία «καινή» -και όχι «κενή»- πολιτισμική και πολιτιστική πραγματικότητα;
Κατά την άποψή μας, το εν λόγω πολυνομοσχέδιο –παρά τις όποιες επιμέρους ασάφειες ή ελλείψεις παρουσιάζει- επικαλύπτει ευρύτερα τόσο την «σύγχρονη» όσο και την «ασύγχρονη» αποβλεπτικότητα του δημόσιου σχολείου. Οπωσδήποτε, όμως, χρειάζεται η εν λόγω προοπτική του να καταστεί έτι παραιτέρω διαυγής εκ των επιμέρους διατάξεών του. Προς τούτο, κρίνεται αναγκαία και η συμμετοχή των «μάχιμων» εκπαιδευτικών στην διαβούλευση. Μία συμμετοχή, η οποία ωστόσο δεν θα πρέπει να «εγκλείεται» και να περιορίζεται σε ένα καταγγελτικό, συντεχνιακό ή, και ορισμένες φορές, άκρατο αντιπολιτευτικά λόγο. Είναι απολύτως βέβαιο πως απόψεις, προτάσεις με επιχειρηματολογική πληρότητα και επάρκεια θα συνεισφέρουν στον δημόσιο διάλογο. Και, οπωσδήποτε, ως τέτοιες πρέπει να αξιολογηθούν και να υιοθετηθούν από τους συντάκτες του εν λόγω νομοσχεδίου, εάν και εκείνοι έχουν πράγματι την πρόθεση να παραδεχθούν αδυναμίες, να αποδεχθούν προτάσεις και, βεβαίως, να άρουν τις όποιες επιφυλάξεις, αντιδράσεις ή μομφές περί προσχηματικής διαβούλευσης. Το εν λόγω πολυνομοσχέδιο είναι μία ευκαιρία να «κυοφορηθεί» ένα «νέο σχολείο» στο φάσμα της ρεαλιστικής «σύγχρονης» και «ασύγχρονης» δυναμικής του. Και οι εκπαιδευτικοί διαθέτουν και την γνώση και την εμπειρία, ώστε να συνδράμουν αποτελεσματικά προς αυτήν την κατεύθυνση. Η, υπό αυτούς τους όρους, συνδρομή τους κρίνεται όχι μόνον απαραίτητη αλλά και επιβεβλημένη.
Μέλος ΣΕΠ Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου
