Έλληνες Δάσκαλοι και Νηπιαγωγοί Είμαστε όλοι εδώ!!
Ακόμα...
«Το 1974 η θλίψη και ο πόνος ήταν ζωγραφισμένα και στα πρόσωπα των μικρών παιδιών. Οι περισσότεροι, χρόνια ολόκληρα, βλέπαμε Τούρκους στρατιώτες στους εφιάλτες μας»
Μαρίνα Κώστα (πρόσφυγας από την Αμμόχωστο)
Όταν έγινε η Τουρκική Εισβολή στην Κύπρο το 1974…
Γράφει η Χριστιάνα Διονυσίου στον ant1.com.cy
Η οικογένεια του κύριου Βασίλη Γιωργάλα από τον Μαραθόβουνο (κατεχόμενο χωριό της επαρχίας Αμμοχώστου), έφυγε από το σπίτι της για να γλυτώσει από τους Τούρκους. Μπήκαν στο αμάξι ενός συγχωριανού τους- μέσα είχε στριμωγμένα ακόμα 15 άτομα- και πήγαν στο Λιοπέτρι, κάπου κοντά στον ποταμό του Λιοπετριού. Ο οδηγός τους άφησε και γύρισε πίσω στο χωριό για να πάρει τον ανάπηρο πατέρα του αλλά και άλλους συγχωριανούς τους. Δυστυχώς δεν γύρισε ποτέ πίσω… Είναι ανάμεσα στα ονόματα των αγνοουμένων και κανείς δεν έμαθε τι απέγινε ο πατέρας του.
Η οικογένεια του κύριου Βασίλη, μαζί με τα δυο τους παιδιά, Κυριάκο και Παναγιώτη, 3 και 5 ετών, έφυγαν από το Λιοπέτρι και πήγαν στο Δασάκι Άχνας, εκεί έστησαν και το αντίσκηνο τους.
Όταν πέρασε το καλοκαίρι και ήρθαν οι βροχές…
Τα αντίσκηνα γέμιζαν νερό. Οι γυναίκες περίμεναν με αγωνία να σταματήσουν οι βροχές και να βγει ο ήλιος, ώστε να βγάλουν όλα όσα είχαν μέσα στο αντίσκηνο, προμήθειες και ρούχα, για να στεγνώσουν.
Εκείνο το μεσημέρι…
Μόλις σταμάτησε η βροχή, η μητέρα του Παναγιώτη και του Κυριάκου, έβγαλε όλα τους τα υπάρχοντα (τα λιγοστά τους ρούχα και τα σακιά από τρόφιμα και προμήθειες) για να στεγνώσουν. Εκεί καθόντουσαν και τα παιδιά. Κάποιοι Άγγλοι δημοσιογράφοι που περνούσαν εκείνη τη στιγμή, είδαν τα δύο αδέλφια και ζήτησαν να τα φωτογραφίσουν.
Τους έκανε φοβερή εντύπωση ο τρόπος που τους κοιτούσαν, ο φόβος και η θλίψη που ήταν ζωγραφισμένα στα πρόσωπα τους. Ήταν πολύ ταλαιπωρημένα και τρομαγμένα. «Σε αυτή τη φωτογραφία είναι σαν να βλέπεις όλα τα παιδιά που βίωσαν το πόλεμο και τη προσφυγιά. Όλα μαζί, μια αγκαλιά» αναφέρει μαθήτρια της Ε΄ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Δάσους Άχνας.
Ο Παναγιώτης Γιωργάλλας (το αγοράκι που κοιτάζει τους δημοσιογράφους και το φακό) ήταν 5 ετών. Σήμερα, περιγράφει στο ant1.com.cy όλα όσα θυμάται απο τις πρώτες μέρες της εισβολής.
Ο κύριος Παναγιώτης αναφέρει:
«Δεν πρόκειται ποτέ μου να ξεχάσω την διαδρομή από τον Μαραθόβουνο μέχρι το Λιοπέτρι…
Ήμασταν 15 άτομα μέσα στο αυτοκίνητο, στριμωγμένοι σαν σαρδέλες. Δεν ξέρω γιατί αλλά περάσαμε μέσα από την πόλη της Αμμοχώστου. Γυρνούσα
το κεφάλι πίσω και έβλεπα από το τσάμι τις φωτιές, άκουγα τα αεροπλάνα και τους βομβαρδισμούς. Καταστρεφόντουσαν τα πάντα. Ήταν ότι πιο τρομακτικό είδα στη ζωή μου…
Θυμάμαι επίσης που με τον αδελφό μου λέγαμε συνέχεια στην μητέρα μας πως δεν θέλαμε γάλα. Σκεφτόμασταν πως αν πίναμε και εμείς γάλα, ίσως να μην έφτανε για τα άλλα παιδιά.
Όσον αφορά τη φωτογραφία…
Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ζήτησαν να φωτογραφίσουν εμάς και όχι τα άλλα παιδάκια που ήταν εκεί. Δεν ξέρω γιατί.
Το 1986 έγινε μια έκθεση ζωγραφικής αφιερωμένη στο 1974 και στη Τουρκική εισβολή. Ένας ζωγράφος που είδε την φωτογραφία και τον συγκίνησε, την αποτύπωσε με πινέλο και χρώμα στον καμβά του. Αντικρίζοντας τον πίνακα, συγκινηθήκαμε πάρα πολύ και τον αγοράσαμε μαζί με τον αδελφό μου.
Ο πίνακας
Κάθε φορά που σκέφτομαι όλα όσα βιώσαμε το 1974…
Βάζω τη θέση μου στη θέση της μάνας και του πατέρα μου. Με δυο μικρά παιδιά να μην ξέρουν που να πάνε, τι θα μας συμβεί… Να παλεύουν καθημερινά μέσα στη δυστυχία και στον πόνο που προκαλεί ο πόλεμος. Μακάρι να μην ζήσει κανείς μας ποτέ ξανά τέτοια δυστυχία»
Στην πιο κάτω φωτογραφία, τα δύο αδέλφια σήμερα
