Έλληνες Δάσκαλοι και Νηπιαγωγοί Είμαστε όλοι εδώ!!
Ακόμα...
Η σύγχρονη ελληνική εκπαίδευση στους δρόμους, πριν φτάσει στις αίθουσες και στα θρανία…
Οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί, αυτοί που στην ουσία στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια των κρίσεων και των μνημονίων, το εκπαιδευτικό σύστημα, από την στιγμή που οι μόνιμες προσλήψεις έχουν παγώσει, ζουν μέσα στην αβεβαιότητα που πηγάζει γι’ αυτούς, μέσα από το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας και τις αλλαγές που φέρνει αυτό.
Πίσω όμως από την αβεβαιότητα αυτή κρύβονται δεκάδες ακόμα παράγοντες που επηρεάζουν την καθημερινότητα τους όλα αυτά τα χρόνια της αναμονής για την πρόσληψη τους, της αγωνίας τους για το που θα βρίσκονται τη νέα χρονιά και αν και πότε ξανά θα εργαστούν πάνω στο αντικείμενο που έχουν σπουδάσει.
Κρύβονται εκατοντάδες χιλιόμετρα που αναγκάζονται όλα αυτά τα χρόνια να κάνουν, ξεκινώντας από την Πάτρα και πηγαίνοντας στα σχολεία που εργάζονται, προκειμένου να κάνουν το καθήκον τους, να διδάξουν. Χιλιόμετρα αγωνίας, σε δρόμους καρμανιόλες που κρύβουν κινδύνους ακόμα και για την ζωή τους, σε ταξίδια που πλέον έχουν γίνει κάτι σαν ρουτίνα για αυτούς.
Δάσκαλοι και καθηγητές που ταξιδεύουν αποστάσεις για να πάνε άλλοι στον Πύργο, άλλοι στην Κυπαρισσία, άλλοι στην Τρίπολη, άλλοι στην Βόνιτσα, άλλοι στην Κλειτορία και άλλοι όπου αλλού τους έχουν στείλει για να διδάξουν. Κάποιοι άτυχοι από αυτούς έχασαν και την ζωή τους πάνω σε τέτοια καθημερινά ταξίδια, σκορπίζοντας τον θρήνο και την θλίψη στην εκπαιδευτική κοινότητα και στους δικούς τους ανθρώπους.
Βλέπετε, οι περισσότεροι από τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς ή τους μόνιμους που ζητούν εδώ και χρόνια μάταια μία μετάθεση κοντά στο μέρος όπου ζουν, έχουν φτάσει να είναι οικογενειάρχες και με τα χρήματα που τους δίνονται από το ελληνικό κράτος τους είναι αδύνατον να διατηρούν δύο σπίτια στην Πάτρα και στο μέρος που κάθε φορά διδάσκουν.
Αναγκαστικά λοιπόν ταξιδεύουν, με δικά τους έξοδα μετακίνησης καθημερινά, διανύοντας εκατοντάδες χιλιόμετρα κάθε μήνα, έτσι ώστε να διατηρήσουν τις όποιες ελπίδες έχουν για να προσληφθούν επιτέλους μόνιμα από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που έχει τους δικούς του κανόνες και που ζητάει από τους εκπαιδευτικούς να αποδεικνύουν κάθε φορά ότι δεν είναι ελέφαντες.
30.000 και παραπάνω αναπληρωτές κάθε χρόνο σε όλη την Ελλάδα κάνουν αυτή τη δουλειά.
Το τροχαίο ατύχημα είναι μία πιθανότητα που υπάρχει μέσα στην καθημερινότητα τους σε τόσα και τόσα χιλιόμετρα που διανύουν για να πάνε στο σχολείο και να επιστρέψουν στη βάση τους. Πόσο μάλλον όταν κάποιοι από αυτούς έχουν να διανύσουν δρόμους “καρμανιόλες” και “σκοτώστρες” όπως αυτός της Πατρών – Πύργου.
Η Νικολέτα Παπουτσή αναπληρώτρια εκπαιδευτικός, στάθηκε τυχερή μέσα στην ατυχία της. Βγήκε ζωντανή μέσα από τα συντρίμμια του αυτοκινήτου της, σε σφοδρή σύγκρουση που είχε στην Πατρών – Πύργου, πηγαίνοντας στο σχολείο της.
Η ίδια σε μήνυμα που απέστειλε σε συνάδελφο της εκπαιδευτικό για την περιπέτεια που είχε έγραψε τα εξής: «Συντάσσω αυτές τις δυο γραμμές για να αναλογιστούμε λίγο, μέσα στα ωράρια και τα τρεξίματα, το καθημερινό άγχος το οποίο ζούμε για να καταφέρουμε να φτάσουμε στα σχολεία μας έγκαιρα και υπό αντίξοες συνθήκες πολλές φορές.
Και να επιστρέψουμε στα σπίτια μας σώοι και αρτιμελείς, φυσικά. Ας αναλογιστούμε πόσα χιλιόμετρα διανύουμε στους δρόμους για χρόνια, ειδικά εμείς οι αναπληρωτές με κίνδυνο της ζωής μας. Εγώ, συνάδελφοί μου και προϊστάμενοί μου, σώθηκα και έχω να αντιμετωπίσω το ψυχολογικό σοκ και τις υλικές απώλειες.
Θα μπορούσα όμως να μην υπάρχω αυτή τη στιγμή που σας γράφω. Για το λόγο αυτό αφήνω τις φωτογραφίες να μιλήσουν από μόνες τους υπενθυμίζοντας πως δεν είμαστε απλά ένας αριθμός.
Αφήνουμε παιδιά ορφανά και τη ζωή μας στην άσφαλτο. Υφιστάμεθα ανυπέρβλητες οικονομικές δυσκολίες. Ας έχουμε τουλάχιστον το σεβασμό και την κατανόηση που μας αξίζει για τον αγώνα μας». Και το ερώτημα προκύπτει αυτόματα: Μέχρι πότε θα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση;
(Οι φωτογραφίες είναι από το αυτοκίνητο και το τροχαίο ατύχημα που είχε η εκπαιδευτικός).
