Ένα πράγματι συγκινητικό ρεπορτάζ…
Συγκίνηση και αναμνήσεις από την επίσκεψη της δασκάλας στην Κρήνη
Ήταν ένα φθινοπωρινό μεσημέρι αρχές της δεκαετίας του ΄60. Μια 22χρονη κοπέλα ξεκινούσε από την Πελοπόννησο, αφήνοντας πίσω τον τόπο της, γονείς, αδέλφια, συγγενείς και φίλους για να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα. Να ασκήσει το επάγγελμά της, στις δύσκολες εποχές για μια νεαρή γυναίκα, αλλά και για ολάκαιρους τους Έλληνες.
Τα συναισθήματα ανάμικτα. Χαρμολύπης θα έσπευδε να τα χαρακτηρίσει η τότε 22χρονη Καλαματιανή Μαρία Παπαδοπούλου. Από τη μια χαρά για το χαρτί του υπουργείου Παιδείας για τον πρώτο διορισμό σε δημόσιο σχολείο. Από την άλλη λύπη για μια κοπέλα της τότε εποχής να εγκαταλείψει τους οικείους και να φύγει χιλιόμετρα μακριά για να διδάξει. Ήταν σαν να μετανάστευε σε άλλη χώρα μιας και δεν υπήρχαν οι ευκολίες μετακίνησης της σημερινής εποχής.
Η απόφαση δύσκολη, αλλά για την νεοδιόριστη δασκάλα στο χωριό της Κρήνης ήταν εύκολη. Το όνειρο μόλις ξεκινούσε… Σεπτέμβριος του 1960.
Με λεωφορείο αρχικά ξεκίνησε το ταξίδι στο όνειρο. Οι σκέψεις πολλές που βασάνιζαν το μυαλό. Τι θα συναντήσει; Που θα πάει; Πως θα της φερθούν; Τα παιδιά; Η σχολική αίθουσα το μάθημα; Και η ώρα περνούσε, έφτασε στα Τρίκαλα κι από κει στο Νεοχώρι. Στην Κρήνη μεταφέρθηκε με κάρο, μιας λεωφορεία και αυτοκίνητα αποτελούσαν κάτι το ασυνήθιστο και το άγνωστο εκείνη την εποχή. Χρόνια φτώχεια και ταλαιπωρίας για τους ανθρώπους, χρόνια που το σχολείο και τα γράμματα έμοιαζαν κάτι σαν πολυτέλεια. Εξάλλου οι γονείς εκείνης της εποχής ήθελαν τα παιδιά για τα χωράφια και να προσφέρουν από πολύ νωρίς ένα κομμάτι ψωμί, να βοηθούν και να παράγουν από μικρή ηλικία. Ποιος να νοιαστεί για γράμματα και σπουδές. Λίγοι μετρημένοι στα δάκτυλα της μιας παλάμης, που πραγματικά ήθελαν να φύγουν από τη μιζέρια και την ταλαιπωρία του χωριού. Τα βάσανα και τη φτώχεια. Την ανέχεια και το πόνο.
Το κάρο αφίχθη στην πλατεία του χωριού αργά το απόγευμα. Όλα για την Μαρία έμοιαζαν τόσο ίδια και τόσο διαφορετικά με την πατρίδα της. Την υποδέχτηκαν οι χωριανοί και οι μαθητές της με περιέργεια αρχικά και με αγάπη. Νέα κοπέλα. για τους μεγαλύτερους έβλεπαν στο πρόσωπο της νεαρής κοπέλας τα παιδιά τους που εγκατέλειπαν το χωριό να φύγουν στην Γερμανία αναζητώντας εκεί μια καλύτερη τύχη. Εκεί και οι σπιτονοικοκυρές της δασκάλας. Η θεία η Βαγγελή και η θεία η Κωνσταντινιά. Δυο γυναίκες που είχαν την Μαρία για πέντε σχεδόν χρόνια σαν δικό τους κορίτσι. Την φρόντιζαν την αγαπούσαν και την νοιαζόταν σαν δικό τους παιδί. Η πρώτη μέρα στο σχολείο για την Μαρία δύσκολη, πολλά παιδιά μαζί, άγχος αγωνία για μια πρωτοδιοριζόμενη.
Όσο περνούσε ο καιρός το μάθημα γινόταν ευχαρίστηση και χαρά για τους μαθητές που συμπάθησαν τη δασκάλα. Πέντε ολάκαιρα χρόνια η δασκάλα έδωσε τον καλύτερο εαυτό. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στα παιδιά που σήμερα η ηλικία τους είναι 60 έως 65 χρόνων. Παιδιά που κάποια από αυτά σήμερα έγιναν επιστήμονες αφήνοντας το δικό τους στίγμα σε κάθε τομέα. Νοικοκυραίοι που έμεινα στο χωριό και ασχολήθηκαν με τη γη μεγαλώνοντας παιδιά και ζώντας οικογένειες. Πέρασαν 53 χρόνια από τότε που η δασκάλα έφτανε στο χωριό με το κάρο. Πέρασαν 48 από τη στιγμή που όλο το χωριό αποχαιρετούσε τη Μαρία που έπαιρνε μετάθεση για άλλο σχολείο στην πατρίδα της, γεμίζοντας θλίψη την κυρά Βαγγελή και τη κυρά Κωστάντω.
Όλα αυτά τα χρόνια δεν την ξέχασε κανείς, ούτε μαθητής, ούτε χωριανός. Πόσο μάλλον η κυρά Βαγγελή, μιας και η κυρά Κωνσταντινιά δεν βρίσκεται στη ζωή.
Φυσικά ούτε η δασκάλα τους ξέχασε. Μάλιστα για να τους δείξει την αγάπη της τους επιφύλαξε μια ευχάριστη έκπληξη. Αυτή της επίσκεψης στο χωριό. Αυτή τη φορά το ταξίδι για εκείνη ήταν διαφορετικό. Οι αποσκευές γεμάτες αναμνήσεις. Το όνειρο όμως συνεχίστηκε. Ήταν αυτό της έλευσης στο τόπο που έκανε το όνειρο της πραγματικότητα. Ένα όνειρο να δει ξανά από κοντά τον τόπο που αγάπησε και αγαπήθηκε και έκανε τα πρώτα επαγγελματικά της βήματα. Μια καριέρα επιτυχημένη, αλλά συνάμα δύσκολη.
Στο χωριό την περίμεναν οι 60χρονοι μαθητές της. Γυναίκες και άνδρες που την σφιχταγκάλιασαν θυμήθηκαν, συγκινήθηκαν, φίλησαν τα χέρια της δασκάλας τους.
Εκείνη συγκινήθηκε πολύ μόλις αντίκρυσε το σχολείο, ένα σχολείο που που κάποτε πλημμύριζε από ζωή αλλά σήμερα παραμένει έρημο μιας και το υπουργείο φρόντισε να βάλει λουκέτα σε πολλά σχολεία της επαρχίας.
«Γιατί αφήσατε να σας κλείσουν το σχολείο» ήταν τα πρώτα λόγια της 75χρονης συνταξιούχου δασκάλας. Τι να πεις σε αυτή τη γυναίκα; Που πόνεσε για αυτό το χώρο, που μόχθησε για να μάθει γράμματα στους πρώην μαθητές της που την πλαισίωναν. Επόμενος σταθμός το σπίτι που διέμενε. Μαζί της και η θεία η Βαγγελή είχαν πολλά να πουν και να θυμηθούν, να δακρύσουν και να γελάσουν. Το χωριό της φάνηκε τόσο διαφορετικό. Τ.α πλιθιά αντικαταστάθηκαν με τούβλα, το νερό ήρθε στα σπίτι, οι φράχτες με μαντρότοιχους και οι λακκούβες με άσφαλτο.
Οι θύμησες θα την ακολουθούν την κυρία Μαρία έστω κι αν πέρασαν χρόνια. Οι πρώην μαθητές της την εκτιμούν και την ασπάζονται ως τη δεύτερη μάνα τους.
krinitriklaon.blogspot.gr trikaladay.gr