του Δασκάλου Χρυσοβαλάντη Δημητρόπουλου
Απεργία [η] [1889] {απεργιών} η οργανωμένη (από τα συνδικαλιστικά όργανα) αποχή των εργαζομένων από την εργασία τους με σκοπό τη διαμαρτυρία, την αλληλεγγύη ή την ικανοποίηση αιτημάτων (σελ. 229).
Συλλαλητήριο {το) [1871] {συλλαλητηρί-ου Ι–ωνΙ 1. μαζική διαδήλωση στην οποία οι συγκεντρωμένοι εκφράζουν τη διαμαρτυρία τους για ένα θέμα ή την υποστήριξή τους σε κοινή θέση 2. (συνεκδ.) το πλήθος που μετέχει σε συγκέντρωση (σελ. 1681).
(Πηγή: Γ. Μπαμπινιώτη, «Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας»).
Τελικά, τι θα πρέπει να γίνει σ’ αυτήν την έρμη τη χώρα που λέγεται Ελλάδα, για να απεργήσει ο Έλληνας; Τα πάνω… κάτω; Να συνωμοτήσει το σύμπαν εναντίον του; Να πάει ο φρέντο (freddo) 10€, όπως διάβασα πρόσφατα στο φατσοβιβλίο (Facebook); Τι; Τι θα πρέπει, επιτέλους, να γίνει σε αυτήν τη χώρα, προκειμένου να αναμετρηθούν οι αγρίως χαρατσωμένοι πολίτες της με όλους εκείνους τους πολλούς πολιτικούς, που, σύμφωνα με τον Δημόκριτο, «κάνουν πανάθλιες πράξεις, λένε, ωστόσο, πανέμορφα λόγια;» Και, όταν λέμε «πανάθλιες πράξεις», δεν εννοούμε τίποτα… λίστες παρανόμως πλουτισθέντων πολιτικών, αλλά, ακόμα πιο… πανάθλιες: υπογραφή των μνημονίων, φτωχοποίηση του ελληνικού λαού, ανεργία, και άλλα τινά.
Αλήθεια, αναρωτηθήκαμε ποτέ, ποιος είναι ο πραγματικός «εχθρός» του Έλληνα απεργού; Μήπως, η Τρόικα; Όχι. Μήπως πάλι, η κυβέρνηση των μνημονίων; Ούτε. Το ΔΝΤ; Α πα πα. Η Μέρκελ; Θου Κύριε… Τότε;
Ο Έλληνας απεργός κινδυνεύει από τον Έλληνα… άπεργο!!! Όπερ μεθερμηνευόμενον, από τον οκνηρό και «πεπαλαιωμένο» εκείνον Έλληνα, που, κάθε φορά που κοιτάει την τσέπη του ή την τηλεόραση και βλέπει ή αισθάνεται ότι απειλείται το κομπόδεμά του, φροντίζει να στέλνει προς πάσα κατεύθυνση τα… «χαιρετίσματά» του στην εξουσία, υψώνοντας το χέρι με την παλάμη προς τα έξω, κάμπτοντας τον βραχίονα προς τα πίσω και ξαναεκτοξεύοντάς τον απότομα μπροστά, ούτως ώστε το χέρι να είναι τεντωμένο, και η ορθάνοιχτη παλάμη να δείχνει προς το πρόσωπο του «θύματος» – πολιτικού. Μέχρι εκεί όμως… Γιατί, σε ημέρα απεργίας, κατοικοεδρεύει στις καφετέριες, απολαμβάνοντας τον καφέ του, εκφράζοντας παράλληλα με μορφασμούς οίκτου και, ενίοτε, με κουτσομπολίστικη διάθεση («ξέρεις πόσα έκοψαν του τάδε που απεργεί;», ή, «πώς βγήκες έτσι έξω να απεργήσεις, κυρά μου;»), την… «συμπαράστασή» του στους… «δίκαιους αγώνες των εργαζομένων»!!!
Απεργοί εναντίων άπεργων, σημειώσατε… 2!!! Τουλάχιστον, έτσι έγραψε ο φωτεινός πίνακας την περασμένη Τετάρτη, 26 Σεπτεμβρίου 2012, ημέρα πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, στην πόλη του Πύργου. Και να έγραφε μόνο τότε…
Κάθε φορά, τα ίδια και τα ίδια… Χιλιάδες στις καφετέριες, «τρεις κι ο κούκος» στον αγώνα!!! Ο καφές, στις δόξες του!!! Απεργεί ο δημόσιος τομέας; Σιγά το πράγμα… Απεργεί ο ιδιωτικός τομέας; Μικρό το κακό. Απεργούν οι καφετέριες; Κάτι σάπιο συμβαίνει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας!!! Ιδού, το «σκεπτικό» του Έλληνα απέργου!!! Και, εδώ που τα λέμε, καλά κάνουν οι διοργανωτές κάθε απεργιακής πορείας στην Ελλάδα και δίνουν ως σημείο αφετηρίας κάποια πλατεία ή άλλο δημόσιο σημείο, γιατί, εάν έδιναν μπροστά από καφετέρια, η πορεία δε θα ξεκινούσε ποτέ!!!
Απεργούν οι άπεργοι!!! Από τι όμως; Από τον πραγματικό αγώνα. Αποδιοργανώνοντας έτσι το εργατικό κίνημα. Πράξη απαράδεκτη και ενέργεια τρομοκρατική. Και, στο σημείο αυτό, έρχονται στο μυαλό μου τα όσα εύστοχα είχε γράψει ο Λέων Τρότσκι στο έργο του «Μαρξισμός και ατομική τρομοκρατία»: «Η αποδιοργάνωση που προκαλείται στις τάξεις των εργατικών μαζών από μία τρομοκρατική ενέργεια είναι πολύ σοβαρότερη από τα όποια πρόσκαιρα ψυχολογικά οφέλη». Σε μια χώρα, όπου οι πάντες και τα πάντα έχουν αφεθεί στην τύχη τους, όπου η Κατοχή των Τροϊκανών βρίσκεται στο απόγειό της, όπου ο λαός της αργοπεθαίνει μέρα με την ημέρα χωρίς ελπίδα και ουρανό, σε έναν νομό, που εδώ και τόσα χρόνια έχει σκαλώσει στις τελευταίες θέσεις ανάπτυξης, όπου η ανεργία ζει και βασιλεύει και η επίσημη Πολιτεία τον έχει εγκαταλείψει μόνο και αβοήθητο, χωρίς δημόσιες υπηρεσίες, χωρίς νοσοκομείο της προκοπής, χωρίς ασφάλεια, αλήθεια, ποιος έχει το «προνόμιο» του απέργου και την «πολυτέλεια» του αμέριμνου πρωινού καφέ σε ημέρα απεργίας; Σύνταξη στα 67 από τα 65. Ενιαίος φόρος 35% για όλους τους ελεύθερους επαγγελματίες. Κατάργηση των δώρων των κύριων και επικουρικών συντάξεων. Περικοπές στα εφάπαξ. Περικοπές στα κοινωνικά επιδόματα. Κατάργηση του ΕΚΑΣ για όσους είναι κάτω των 65 ετών. «Ψαλίδια» στα ειδικά μισθολόγια. Διαθεσιμότητα 15.000 δημοσίων υπαλλήλων. Αύξηση στα 20 από τα 15 έτη που απαιτούνται για τη συνταξιοδότηση. Αύξηση των εισφορών των συνταξιούχων του ΟΓΑ. Και εξακολουθούν και υπάρχουν κάποιοι στον Πύργο και την Ηλεία που πίνουν τον καφέ τους αμέριμνοι; Δεν είναι αυτοί εργαζόμενοι του δημοσίου ή του ιδιωτικού τομέα; Δε θίγονται αυτοί από τα νέα μέτρα; Άλλους αφορούν τα νέα μέτρα και όχι τους ιδίους;
Ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, στο έργο του «Ιούλιος Καίσαρ», έχει βάλει στο στόμα του σπουδαίου αυτού Ρωμαίου πολιτικού και στρατιωτικού τα εξής λόγια: «Ο άνθρωπος είναι, πολλές φορές, ο ίδιος αφεντικό της μοίρας του. Ας μην αναζητούμε λοιπόν, αγαπητέ Βρούτε, το στίγμα του εθελόδουλου σε κάποιο αστρικό μας ζώδιο, αλλά στον ίδιο τον εαυτό μας». Έτσι λοιπόν κι εμείς, ας αφήσουμε στην άκρη τους… εργατοπατέρες, το χαμένο μεροκάματο της απεργίας, τα λάθος αιτήματα και τις άλλες φτηνές δικαιολογίες και ας αντιληφθούμε ότι το χάλι μας ως λαός και ως χώρα είναι συλλογικό και όχι ατομικό. Όσο περιχαρακωνόμαστε στον εγωισμό και τον ατομικισμό μας, το αιώνιο σαράκι της φυλής μας, μόνο το χατίρι των εχθρών της πατρίδας μας θα κάνουμε. Και όσο η πολυθρόνα και ο καφές κυριαρχούν έναντι του ενωτικού, διαρκούς και ισχυρού αγώνα στους δρόμους, τότε, είμαστε δούλοι της μαύρης και άραχνης μοίρας μας. Η Ισπανία και η Πορτογαλία μας δείχνουν το δρόμο και μας κόβουν τις προφάσεις και τις δικαιολογίες…
Αυτό το άρθρο προέρχεται από το blog “Ενδείξεις-Αποδείξεις” (fakosgeorge.blogspot.com) Οι απεργοί και οι… άπεργοι ! ! ! http://fakosgeorge.blogspot.com/2012/09/blog-post_7728.html#ixzz27neHxDWU