Με τα μάτια της Χαν Σινγκ και η γλώσσα της σιωπηλής αγάπης των δασκάλων

Δεν είμαι σίγουρη ακόμα κι αν το όνομά της προφέρεται έτσι. Είναι η μεγαλύτερη από τα τρία Κινεζάκια στο σχολείο μας. Η Χαν Σινγκ ( ; ), η Χαν Σι ( ; ) και ο Γιού-κάτι. Μας ήρθαν πέρσι τον Σεπτέμβρη και ήταν τα πρώτα μας. Καταλάβαιναν τα βασικά (νομίζαμε στην αρχή), αλλά τελικά τα τρία αδελφάκια δεν είχαν ούτε καν την γλωσσική ικανότητα που χρειάζεται για σκοπούς κοινωνικού διαλόγου και κατά συνέπεια ούτε και την γνωστική ακαδημαϊκή γλωσσική ικανότητα (και εδώ τελειώνω με οποιαδήποτε επιστημονική ορολογία). Τα παιδιά δηλαδή όχι μόνο δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα στην τάξη που έπρεπε να είναι, αλλά είχαν δυσκολίες στο να επικοινωνήσουν και με τα άλλα παιδιά και τους εκπαιδευτικούς.


Θυμάμαι μια χρονιά τις δυο αδελφές δακρυσμένες στο διάλλειμα να περπατούν μελαγχολικές στο προαύλιο. Μια εικόνα σχεδόν καθημερινή. Όχι, δεν είχαν πρόβλημα με τα άλλα παιδιά, ίσα-ίσα που τα υπόλοιπα τις είχαν αγκαλιάσει μερικές φορές ασφυκτικά. Υπήρχε αποδοχή και υπήρχε και αγάπη από την πλευρά μας, όμως δεν μπορούσαμε να γεμίσουμε κάτι, δεν ξέρω τι…
Εκείνο το ‘’δεν καταλαβαίνω κυρία’’ και μια υποψία υγρασίας στα μάτια ήταν ένας εφιάλτης. Κάποιες φορές που η απελπισία τους γυρνούσε σε θυμό και τάσης (αυτό)καταστροφής δεν ήξερα αν έπρεπε να τα ‘συνετίσω’ ή να σιωπήσω μπροστά στον πόνο τους. Τα παιδιά αυτά γεννήθηκαν στην Ελλάδα, στάλθηκαν σε συγγενείς στην Κίνα, αποχωρίστηκαν από τους γονείς και επέστρεψαν σε ένα περιβάλλον ίσως όχι τόσο οικείο. Η γιαγιά που τα μεγάλωσε ήταν η ‘μάνα’ που έχασαν ξαφνικά. Το σπίτι τους, η αυλή τους, οι συγγενείς τους, οι φίλοι τους…


Ανακαλύψαμε αρκετά σύντομα πως η Χαν Σι (η μεσαία) είχε το ταλέντο της ζωγραφικής. Αντί να παρακολουθεί το μάθημα μόλις έχανε το ενδιαφέρον ζωγράφιζε μικρά αριστουργήματα. Κι έτσι πέρασε η περσινή σχολική χρονιά…
Κι ήρθε το φέτος, με τα Κινεζάκια μας ένα χρόνο πιο ώριμα και με πολύ μεγαλύτερες ικανότητες γλωσσικής επικοινωνίας και ακαδημαϊκής ικανότητας. Όσοι με γνωρίζετε προσωπικά ξέρετε πως τα τελευταία τέσσερα χρόνια χρησιμοποιώ βοηθητικό μπαστούνι λόγω οστεοαρθρίτιδας. Είναι μέσα Οκτώβρη και προχωρώ στο προαύλιο από την τάξη μου προς την έξοδο. Τα παιδιά ξέρουν (τους έχω εξηγήσει) να μην μπαίνουν μπροστά μου ή πίσω μου για να μην μπλέξει κάποιο ρούχο τους στο μπαστούνι μου και τραυματιστούμε και οι δυο από πιθανή πτώση. Και ξαφνικά, νιώθω δίπλα μου μια παρουσία, την Χαν Σι να προσπαθεί να με βοηθήσει στο περπάτημα… Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω, τόση τρυφερότητα από ένα παιδί που ήθελε τόσο πολύ να φύγει, τέτοιο ‘δέσιμο’, τέτοια ενσυναίσθηση. Κάθισα στο πεζουλάκι δίπλα απ την πόρτα και την πήρα αγκαλιά, τίποτα άλλο. Ήρθε ο μπαμπάς τους και έφυγαν… Από τότε όποτε με βλέπει και είναι στις καλές της (που είναι πια πιο πολλές και πιο συχνές!) έρχεται και μου κάνει δωράκια. Μασάζ στον καρπό, μια ζωγραφιά, ότι της έρθει εκείνη την στιγμή. Δεν έρχεται να αποζητήσει αγκαλίτσες, μόνο να προσφέρει κάτι χωρίς να λέει πολλά, προσφέρει και χαμογελάει…


Σήμερα μπαίνοντας στο προαύλιο έβγαινε η Χαν Σιγκ (η μεγάλη) φωνάζοντας τον μπαμπά της που έφευγε. Όπως μου εξήγησε ξέχασε τα βιβλία των Αγγλικών και ήθελε να της τα φέρει. Την καθησύχασα πως δεν πειράζει μιας και ο μπαμπάς είχε ήδη φύγει και της είπα την ώρα του μαθήματος να κοιτάει απ το βιβλίο της συμμαθήτριάς της. Την ώρα που έκανα ασκησούλες στο βιβλίο η μικρούλα ζωγράφιζε. Ξέρω πλέον πως η ζωγραφική τη γαληνεύει όπως και την μικρότερη αδελφή της και από την στιγμή που παρακολουθεί και το μάθημα δεν της το έχω απαγορεύσει. Τελειώνοντας περίμενε να φύγουν οι συμμαθητές της και μου έφερε το έργο της…


-Εσύ κυρία, είπε και έφυγε βιαστικά πριν προλάβω να το δω.


Αυτό που βλέπετε είμαι εγώ μέσα απ τα μάτια της Χαν Σιγκ. Η μπλούζα που φορούσα σήμερα, τα μαλλιά μου. Κι αυτά είναι τα μάτια μου όπως με βλέπει αυτό το κοριτσάκι που δεν έχει την ικανότητα που έχουν οι συμμαθητές της να επικοινωνήσουν και να μου πουν τι είμαι γι αυτά. Για την Χαν Σιγκ έχω τα πιο όμορφα ‘μάνγκα’ μάτια που από μέσα τους βγαίνει αγάπη και καλοσύνη. Ένα παιδί μ’ αγαπάει και δεν ξέρω γιατί. Δεν έκανα τίποτα που να αξίζω αυτό που νιώθει για μένα, αλλά εκείνη με βλέπει έτσι…
Και ντράπηκα, σήμερα ντράπηκα πολύ που παιδιά σαν τα Κινεζάκια μου μπορεί να μην ξέρουν να επικοινωνήσουν στην γλώσσα της χώρας μου αλλά μιλούν την γλώσσα της σιωπηλής αγάπης που ξεχάσαμε κάποιοι δάσκαλοι σαν εμένα να διαβάζουν και να μιλούν…


Χαλκίδα, 06/11/2019

photo.php

Με τα μάτια της Χαν ΣινγκΔεν είμαι σίγουρη ακόμα κι αν το όνομά της προφέρεται έτσι. Είναι η μεγαλύτερη από τα τρία…

Δημοσιεύτηκε από Eva Magkou στις Τετάρτη, 6 Νοεμβρίου 2019

Διαβάστε επίσης...

Εκδήλωση για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου, με θέμα: «Χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά»

TweetO Πειραϊκός Σύνδεσμος, το Μουσείο Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων και η Φιλολογική Στέγη Πειραιώς σας …

Κριτήρια επιλογής και όροι υποβολής διδακτικών σειρών και προαιρετικών βοηθημάτων για τη β’ ξένη γλώσσα δημοτικού σχολείου για το σχολικό έτος 2024-2025

Tweet Από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων ανακοινώνεται ότι για το σχολικό έτος 2024-2025 θα …

Οι απαντήσεις του υπ. Παιδείας σε θέματα σχολείων της Γερμανίας

TweetΣε συνάντηση του ΔΣ της ΕΛΜΕ Βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας  Γερμανίας με τον Γενικό Γραμματέα   …

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *