Έλληνες Δάσκαλοι και Νηπιαγωγοί Είμαστε όλοι εδώ!!
Ακόμα...
ΕΝΟΣ ΚΑΤΑΪΔΡΩΜΕΝΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
Τα σχολεία μας είναι ένα παλιό λεωφορείο. Η εκδρομή της γνώσης, η χαρά της απόλαυσης γίνεται σε χωματόδρομο. Οι επιβάτες είναι ζαλισμένοι από τα συνεχόμενα τραντάγματα. Μαθητές και καθηγητές. Η διαχειρίστρια εταιρεία αδυνατεί να ανανεώσει τον στόλο της. Παίζουν από εκεί ψηλά με το ηλεκτρονικό τους παιχνίδι και γελούν ή κοιμούνται. Ο έλεγχος έχει από καιρό χαθεί. Κάποιοι διαφορετικοί με δικές τους ιδέες πρωτοποριακές και νέες σιώπησαν για να μην καταντήσουν γραφικοί ή διότι τους σιώπησαν οι πιο πάνω. Ζαλισμένοι και αυτοί, τον προσωπικό τους χρόνο, ζωγραφίζουν κάτι από φοβισμό, άλλοι μαζεύουν τις ελιές τους τζαι αναγιώνουν όρνιθες, άλλοι γράφουν μουσική τζαι τραγουδούν στο σπίτι τους, άλλοι κάμνουν μαρμελάδες, άλλοι γράφουν ποιήματα, γενικά τούτη η κατηγορία παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον γι’ αυτό, σύμφωνα με τα πρότυπα που κυριαρχούν, πρέπει να τους θάψουμε. Νεκροθάφτες είναι οι επιθεωρητές. Κανένας νεκροθάφτης δεν είναι κακός άνθρωπος. Μπορεί να είναι λίγο πλιατσικολόγοι, λίγο σκονισμένοι απ’ το χώμα, πάντως είναι πολλά σιωπηλοί τζαι μόνοι τους. Επειδή μάλλον ξέρουν πως δεν θα γίνει τίποτε. Ο ιερέας που έκαμεν την κηδεία πιστεύει στην άλλη ζωή, αυτοί όχι απαραίτητα.
Η σκηνή μας διανθίζεται από μεγάλο πατριωτισμό και σημαίες της Ελλάδος σε γιορτές για τα κατορθώματα του γένους. Μεγάλη η κουβέντα για το ποια κατορθώματα τελικά μας εμπνέουν, πολλοί ακόμα δεν κατάλαβαν, πού να καταλάβουν οι μαθητές, κλείνει η παρένθεση.
Το τοπίο είναι εντελώς σκοτεινό και το λεωφορείο μας πάει μονόφθαλμο με ένα φως και το άλλο είναι θαμπό. Κανένας δεν θα τολμήσει να το πετάξει επιτέλους. Καταϊδρωμένοι απ’ την έλλειψη κλιματιστικού τραγουδούν το «όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο» χωρίς να ξέρουν ποιον εννοούν με αυτό το «μαζί» (ο έρωτας με τη λογοτεχνία και την τέχνη που τον ακολουθεί ιστορικά είναι απαγορευμένο είδος στην ελληνοχριστιανική παιδεία αγνοώντας τον Πλάτωνα, τον Δάντη, τον Όμηρο, τη Βίβλο και άπειρα άλλα σκατοβιβλία που τον υμνούν).
Μέσα σε όλη αυτή τη ζάλη ξεκίνησε ο πυρετός της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού, δηλαδή του πιο ζαλισμένου επιβάτη. Στη συζήτηση συμμετέχουν οι γονείς, που τούτοι μόνον το συμφέρον τους θωρούν μέσα σε μια διανοητική στρέβλωση πως έν’ για τα κοπελλούθκια τους που μάχουνται. Αν είναι δυνατόν. Οι μουχτάρηδες, οι πιτσαδόροι, οι στρατιωτικοί, οι ιεροψάλτες, οι ηλεκτρολόγοι, οι πεζινάρηες, όλοι αυτοί οι σπουδαίοι (χωρίς ίχνος υποτίμησης), συμμετέχουν στην κουβέντα περί αξιολόγησης του εκπαιδευτικού. «Πιστεύει στον πατερ-Παΐσιο ή όχι; Ντύνεται καλά στο σχολείο του; Αντιμίλησε στη διευθύντρια του; Τα πάει καλά με τον καντινιέρη; Ξέρει να βάλει βίντεο των μαθητών του; Επήεν στο σεμινάριο της κυρίας Τακούλλας για ‘την άλλη ζωή σύμφωνα με την αποκάλυψη του Ιωάννη και πώς ο εκπαιδευτικός να διαχειριστεί το άγχος του;’. Έβαλεν τρεις ερωτήσεις των μαθητών του, δύο, ή καμιά; Έφερεν μαρκαδόρο στην τάξη; Αντιμίλησεν ποττέ του επιθεωρητή του, της μάνας του τζαι της θκειας του της Γιωρκούλλας;»
Είναι σαν να βάλλεις εμένα που είμαι πυρηνικός φυσικός να σου σχεδιάσω τη νέα καντίνα του πάρκου Αθαλάσσας.
Το φοβερό είναι πως τούτη η ταινία είναι εντελώς αληθινή. Δεν είναι σαν το Saw που όταν το βλέπεις ξέρεις πως είναι ψέμα. Τζαι είσαι μέσα πρωταγωνιστής. Τζαι είναι μέσα ο τόπος μας. Εδώ κανονικά η κάμερα πρέπει να πιάσει έναν Ακάμα που καίγεται απ’ άκρη σ’ άκρη. Μια θάλασσα της Λεμεσού βυθισμένη σε βοθρολύματα που μυρίζουν όμως ρωσικό αντηλιακό των 60 ευρώ τζαι πολλούς λυσσιασμένους Κυπραίους να θωρούν τις σιονάτες ζάμπες της Ναταλίας.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό το imdb του υπουργείου θα αξιολογεί τους καθηγητές του. Μα σύμφωνα με τον Φίχτε η αρχή της συνήθειας είναι η μεγαλύτερη δύναμη μέσα μας. Γι’ αυτό όλα θα πάνε πάλι καλά… HAPPY END.
