Έλληνες Δάσκαλοι και Νηπιαγωγοί Είμαστε όλοι εδώ!!
Ακόμα...
Του Αθανάσιου Κατσίμπελη *
Διαβάζω τελευταία πως εκπαιδευτικοί οργανώνουν κινητοποιήσεις για την άρση της συνταγματικής απαγόρευσης μονιμοποίησης των συμβασιούχων.
Θεωρώ πως δεν υπάρχει κανένα θέμα διότι το Σύνταγμά μας όπως εξηγώ παρακάτω δεν μπορεί να άρει την υποχρέωση των κυβερνώντων να εφαρμόσουν το Ενωσιακό Δίκαιο που υπερέχει και να μονιμοποιήσουν τους αναπληρωτές με βάση το Ευρωπαϊκό Δίκαιο.
Η προσφυγή της ΔΟΕ στους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελεί την καλύτερη, κατά τη γνώμη μου, κίνηση που μπορεί να οδηγήσει στη μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών.
Καταλαβαίνω πως κάποιοι είναι αντίθετοι με την Ε.Ε αλλά δεν μπορούμε να μην επιδιώξουμε θεσμικά τη μονιμοποίηση των αναπληρωτών χωρίς να μειώνονται τα άλλα μέσα των συνδικαλιστικών και πολιτικών αγώνων.
Υπογράφουμε όλοι μαζικά την Αναφορά στην Ε.Ε για τη μονιμοποίηση των Αναπληρωτών που κατέθεσε ο Πρόεδρος της ΔΟΕ
Θεμέλιο λίθο για την αρχή της υπεροχής του ενωσιακού έναντι του εθνικού δικαίου αποτέλεσε η αρχή της άμεσης ισχύος του. Η διακήρυξή και ταυτόχρονα η επιβεβαίωση της αυτονομίας του ενωσιακού δικαίου συντελέστηκε με την απόφαση σταθμό του ΔΕΚ (νυν ΔΕΕ) Van Gend en Loos (ΔΕΚ 26/62)2. Επρόκειτο για ολλανδική επιχείρηση μεταφορών, η οποία προσέβαλε ενώπιον ολλανδικού δικαστηρίου την αύξηση των ολλανδικών δασμών για την εισαγωγή ενός χημικού προϊόντος από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Η έκβαση της δίκης θα κρινόταν ουσιαστικά από την απάντηση στο ερώτημα αν και ο ιδιώτης, προσφεύγοντας κατά της αύξησης των δασμών, μπορούσε να επικαλεστεί το τότε ισχύον άρθρο 12 της συνθήκης ΕΟΚ, το οποίο απαγόρευε ρητά στα κράτη μέλη τη θέσπιση νέων και την αύξηση υφιστάμενων δασμών στην κοινή αγορά. Το Δικαστήριο, παρά την αντίθετη άποψη πολλών κυβερνήσεων και του γενικού εισαγγελέα του, αποφάνθηκε ότι, λόγω της φύσεως και των σκοπών της Ένωσης, οι διατάξεις του δικαίου της Ένωσης έχουν καταρχήν άμεση εφαρμογή. Ως κριτήρια τα οποία πρέπει να πληρούν οι διατάξεις του δικαίου της Ένωσης ώστε να έχουν άμεση εφαρμογή διατυπώθηκαν τα εξής: 1) να διατυπώνονται ανεπιφύλακτα, 2) να είναι καθαυτοί πλήρεις και νομικώς άρτιοι και, επομένως, 3) προκειμένου να εκτελεστούν ή να παράξουν αποτελέσματα, δεν χρειάζονται περαιτέρω ενέργειες των κρατών μελών ή των οργάνων της Ένωσης. (Δείτε εδώ)
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (ΔΕΕ) με την απόφασή του Γ΄ Τμήματος του της 26ης Νοεμβρίου 2014 στις συνεκδικαζόμενες υποθέσεις C22/13, C61/13 έως C63/13 και C418/13, με αντικείμενο αιτήσεις προδικαστικής αποφάσεως, δυνάμει του άρθρου 267 ΣΛΕΕ, υποβληθείσες, αφενός, από το Tribunale di Napoli (Ιταλία), αφετέρου, από το Corte costituzionale (Ιταλία), με απόφαση της 3ης Ιουλίου 2013, που περιήλθε στο Δικαστήριο στις 23 Ιουλίου 2013 (C418/13), εξέδωσε απόφαση σύμφωνα με την οποία:
«Η ρήτρα 5, σημείο 1, της συμφωνίας-πλαισίου για την εργασία ορισμένου χρόνου, η οποία συνήφθη στις 18 Μαρτίου 1999 και περιλαμβάνεται στο παράρτημα της οδηγίας 1999/70/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Ιουνίου 1999, σχετικά με τη συμφωνία πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου που συνήφθη από τη CES, την UNICE και το CEEP, έχει την έννοια ότι απαγορεύει εθνική κανονιστική ρύθμιση, όπως η επίμαχη στις κύριες δίκες, βάσει της οποίας είναι δυνατή η ανανέωση συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου για την κάλυψη κενών και ελεύθερων θέσεων διδασκόντων και διοικητικού, τεχνικού και επικουρικού προσωπικού στα υπό κρατική διαχείριση σχολεία, έως την ολοκλήρωση διαγωνισμών για την πρόσληψη μόνιμου προσωπικού, χωρίς να ορίζονται συγκεκριμένες προθεσμίες για την ολοκλήρωση των διαγωνισμών αυτών και αποκλειομένης εντελώς, για τους διδάσκοντες αυτούς και το εν λόγω προσωπικό, της δυνατότητας προβολής αξιώσεως για την αποκατάσταση της ζημίας που ενδεχομένως έχουν υποστεί λόγω της προαναφερθείσας ανανεώσεως. Συγκεκριμένα και υπό την επιφύλαξη των διαπιστώσεων των αιτούντων δικαστηρίων, η εν λόγω ρύθμιση, αφενός, δεν καθιστά δυνατή τη συναγωγή αντικειμενικών και διαφανών κριτηρίων προκειμένου να ελεγχθεί αν η ανανέωση των συμβάσεων αυτών ανταποκρίνεται πράγματι σε γνήσια ανάγκη, είναι πρόσφορη προς επίτευξη του επιδιωκομένου σκοπού και αναγκαία προς τούτο, και, αφετέρου, δεν περιλαμβάνει κανένα μέτρο για την αποτροπή καταχρηστικής συνάψεως διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου και την επιβολή κυρώσεων στις περιπτώσεις αυτές».
Δηλαδή το ΔΕΕ επιτρέπει τη διεκδίκηση της μονιμοποίησης για χιλιάδες αναπληρωτές με προϋπηρεσία και στην Ελλάδα, καθώς, μεταξύ άλλων, κρίνει ότι πρακτικές εκμετάλλευσης «στρατιών» αναπληρωτών από Κράτος Μέλος της ΕΕ καταστρατηγούν τα δικαιώματα των εργαζομένων εκπαιδευτικών και δεν αποτρέπουν αποτελεσματικά την καταχρηστική σύναψη διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου.
Μάλιστα αξιοσημείωτο και ουσιαστικά κρίσιμο είναι ότι στο Δικαστήριο παρενέβη και η Ελλάδα υποβάλλοντας γραπτές παρατηρήσεις (C418/13) με στόχο να μην εκδοθεί θετική απόφαση. Η Ελληνική Κυβέρνηση προέβαλε ότι δεν θα ήταν σκόπιμη η υπαγωγή της εκπαίδευσης στις διατάξεις της συμφωνίας-πλαισίου σχετικά με την καταχρηστική σύναψη διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου.
Το Δικαστήριο απέρριψε τον ισχυρισμό αυτό και έκρινε δεσμευτικά και για την Ελλάδα ότι η συμφωνία-πλαίσιο δεν αποκλείει κανένα συγκεκριμένο κλάδο από το πεδίο εφαρμογής της και, συνεπώς, έχει εφαρμογή στο προσωπικό που προσλαμβάνεται στον κλάδο της εκπαίδευσης.
Συνεπώς, η απόφαση αυτή δεσμεύει τα όργανα της Ελλάδος συμπεριλαμβανομένης και της εκτελεστικής (ΥΠΟΠΑΙΘ) και της δικαστικής εξουσίας (βλ. αντί πολλών: απόφαση Ολομέλειας ΑΠ 16/2013: «η δεσμευτικότητα της απόφασης αυτής (του ΔΕΕ εννοείται) ….. είναι όμως αναμφίβολη, αφού μόνον έτσι εξυπηρετείται ο σκοπός της ενιαίας και ομοιόμορφης εφαρμογής του ενωσιακού δικαίου»). (Δείτε εδώ)
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ : ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ
Μπορεί το Σύνταγμά μας να αναφέρει πως : “Απαγορεύεται η από το νόμο μονιμοποίηση προσωπικού που υπάγεται στο πρώτο εδάφιο ή η μετατροπή των συμβάσεών του σε αορίστου χρόνου. Oι απαγορεύσεις της παραγράφου αυτής ισχύουν και ως προς τους απασχολουμένους με σύμβαση έργου.” αλλά σύμφωνα με το άρθρο 28 του Συντάγματος τονίζεται ιδιαίτερα η υπεροχή του Συντάγματος έναντι των διεθνών συμβάσεων,οι οποίες, όμως κατέχουν ιεραρχικά ανώτερη θέση σε σχέση με τους νόμους.Επομένως το Ενωσιακό Δίκαιο ακόμα κι αν δεχτούμε πως δεν είναι ανώτερο από το Σύνταγμα είναι σίγουρα ανώτερο από κάθε άλλο νόμο.Ως εκ τούτου δεν υπερεχει το Σύνταγμα όταν αναφέρει πως “απαγαορεύεται από το νόμο η μονιμοποίηση προσωπικού …ή η μετατροπή των συμβάσεών του σε αορίστου χρόνου. Oι απαγορεύσεις της παραγράφου αυτής ισχύουν και ως προς τους απασχολουμένους με σύμβαση έργου”.
