Έλληνες Δάσκαλοι και Νηπιαγωγοί Είμαστε όλοι εδώ!!
Ακόμα...
….λέει, σε συνέντευξή της στη Web Tv του ΑΠΕ-ΜΠΕ, η Άλκη Ζέη, με αφορμή τον αυριανό εορτασμό για την Παιδική Ημέρα Βιβλίου.
«Άμα πεινάμε και φάμε ένα βιβλίο, μπορούμε να χορτάσουμε;» ρώτησε, πριν λίγο καιρό, 11χρονη μαθήτρια τη συγγραφέα Άλκη Ζέη.
Αύριο, 2 Απριλίου, γιορτάζεται διεθνώς η Ημέρα Παιδικού Βιβλίου και η συγγραφέας του «Μεγάλου Περίπατου του Πέτρου», Άλκη Ζέη, αγωνίστρια σε όλη της τη ζωή ακόμη και σήμερα εξαντλώντας την ένατη δεκαετία της ζωή της αντιμετωπίζει τα πάντα με αισιοδοξία, τα παιδιά με υπομονή και αγάπη, διατηρεί τη νεανικότητά της, τη διαχρονικότητά της και το χαμογελό της.
Πιστεύει ακόμη στην Αριστερά; «Η Αριστερά παγκοσμίως έχει υποστεί μεγάλη ρωγμή και δεν έχει πατήσει στα πόδια της. Η Αριστερά στην Ελλάδα πώς θα μπορούσε να έχει βρει τον δρόμο της; Κι εμείς οι Αριστεροί δεν ξέρουμε τι είμαστε ακριβώς» λέει με χιούμορ στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ενώ ετοιμάζει πυρετωδώς το νέο της βιβλίο για εφήβους και δεν ανοίγει τα χαρτιά της για το τι ακριβώς είναι αυτό: «Ούτε ο εκδότης μου δεν ξέρει, αν δεν του το παραδώσω πρώτα».
Όταν έγραψε το «Καπλάνι της Βιτρίνας», το 1963, δε σκέφτηκε αν θα είχε ανταπόκριση σε μικρούς αναγνώστες, γιατί έγραφε «βγάζοντας το μικρό κορίτσι από μέσα της».
Η νοσταλγία ήταν ένα κίνητρο για να γράψει και να μιλήσει σε νέους αναγνώστες για παλιά πράγματα, αυτά «που δεν τους διηγούνται οι γονείς τους», αλλά και η επιθυμία να μάθουν τα παιδιά την ιστορία του τόπου τους.
«Με τόσους βρικόλακες απορώ πώς τα παιδιά με διαβάζουν ακόμη» είχε πει κάποτε, αναφερόμενη στα κινούμενα σχέδια. Τώρα, συμπληρώνει: «μη ξεχνάτε και το Ίντερνετ», πώς «να ανταγωνιστείς αυτή τη δύναμη των εικόνων με τα μαύρα γράμματα από ένα βιβλίο;».
Θέλει μεγάλη δύναμη για να τραβήξεις το παιδί στον κόσμο του βιβλίου; «Δύναμη από τον δάσκαλο κυρίως», λέει, και έχει καταλήξει στο συμπέρασμα πως «όταν ο δάσκαλος αγαπάει το βιβλίο, το μαθαίνει και στα παιδιά. Και πιστέψτε με, δεν πτοεί τον δάσκαλο ούτε ο μειωμένος μισθός, που παίρνει σήμερα, ούτε ότι κανείς δε τους λέει μπράβο και δίνουν ώρες από τη ζωή τους και από την οικογένεια τους για να προσφέρουν στα παιδιά».
Πολλά τα βιβλία σήμερα «σαν την άμμο της θαλάσσης» και ακόμη περισσότερα εκείνα για τα παιδιά. «Είναι πιο δύσκολο να γράψεις ένα βιβλίο για παιδιά, πιστέψτε με πολύ δυσκολότερο. Προσπαθούν οι σημερινοί να είναι στο πνεύμα της εποχής, άρα πιο μοντέρνοι. Αυτοί που το καταφέρνουν, γίνονται διαχρονικοί και τα βιβλία τους μένουν».
Σήμερα τη στεναχωρεί περισσότερο από όλα το γεγονός ότι «εμείς οι ίδιοι δύσκολα θα αλλάξουμε. Αν καταφέρουμε κι αλλάξουμε εμείς, δεν θα μας φταίνε ούτε οι τρόικες ούτε η Μέρκελ. Ρίχνουμε τα λάθη σε άλλους».
Όταν ακούει ότι η οικονομική κρίση είναι χειρότερη από την περίοδο της Κατοχής, διαμαρτύρεται. Τα πέρασε όλα: Πόλεμο, Κατοχή, εμφύλιο, εξορία, προσφυγιά. Το χειρότερο, όμως, για εκείνη ήταν ο εμφύλιος. «Γιατί άφησε μέσα μας πράγματα που δεν έχουν φύγει μέχρι σήμερα. Είναι άσχημα σήμερα, αλλά δεν είναι χειρότερα».
Θυμώνει πολύ που το Εθνικό Θέατρο διατηρεί την παιδική του σκηνή στο υπόγειο του Ρεξ στην οδό Πανεπιστημίου και αναρωτιέται «μπορεί άραγε ένα ανάπηρο παιδί να κατέβει αυτά τα σκαλιά για να φτάσει στην σκηνή;» εκεί όπου σήμερα παίζεται: «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» σκηνοθετημένος από τον Τάκη Τζαμαργιά με μεγάλη επιτυχία.
Πώς θα αντιμετωπιστεί η κρίση σήμερα; «Πρέπει να γνωρίζουμε ότι θα υπάρχουν πια δυσκολίες. Γνώρισα ένα παιδί στην Κέρκυρα που έλεγε στη μαμά του “δεν μπορώ, δεν περνάω καλά, δεν μ΄αρέσει έτσι όπως ζούμε”. Όταν η μητέρα του το ρώτησε τι του φταίει, εκείνο απάντησε πως “φταίει που δεν παίρνουμε πια ακριβά παιχνίδια”. Της πρότεινε να σταματήσει τα Αγγλικά για να συνεχίσουν να αγοράζουν ακριβά παιχνίδια. Τα παιδιά έχουν κακομάθει. Παιχνίδια, ρούχα, ό,τι ζητήσουν. Άντε τώρα να πας πίσω και να τα μάθεις διαφορετικά».
Κι ένα μήνυμα για την Ημέρα Παιδικού Βιβλίου: «Τα παιδιά μεταξύ τους να προσπαθούν να κάνουν κάτι. Να διαβάσουν ένα βιβλίο, να ετοιμάσουν μια παράσταση στο σχολείο. Αυτό εκτονώνει τα σημερινά παιδιά, π.χ. να ετοιμάσουν μια παιδική παράσταση».
Όπως οι περισσότεροι συγγραφείς δεν τα ξεχωρίζει τα βιβλία της. Ίσως μέσα στην καρδιά της κρατάει πιο τρυφερά το πρώτο της βιβλίο, «Το καπλάνι της βιτρίνας» που έγραψε το 1963. Κι αυτό γιατί, όπως λέει, «δεν διάβαζα παραμύθια στα δύο μου παιδιά. Απλώς, τους έλεγα τις ιστορίες της οικογένειάς μου, τα δικά μου παιδικά χρόνια και της αδελφής μου. Τα παιδικά χρόνια της μητέρας μου και του δίδυμου αδελφού της που αργότερα παντρεύτηκε τη Διδώ Σωτηρίου. Αυτά τα ίδια παραμύθια λέω και στα εγγόνια μου. Αν έγραφα όλες αυτές τις ιστορίες θα ξεπερνούσα σε επεισόδια και τη “Λάμψη”».
Μ. Αρβανιτοπούλου
πηγή : http://omogeneia.ana-mpa.gr/press.php?id=20543
