Έλληνες Δάσκαλοι και Νηπιαγωγοί Είμαστε όλοι εδώ!!
Ακόμα...
Γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου του 1907.-Από τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή στο www.klik.gr
Μεξικάνα ζωγράφος και σύντροφος του κορυφαίου τοιχογράφου Ντιέγκο Ριβέρα, Φρίντα Κάλο, υπήρξε μια εκρηκτική, γοητευτική και συγχρόνως τραγική φιγούρα. Με ιδιαίτερα σοβαρά προβλήματα υγείας, τα οποία μετέτρεψε από πηγή πόνου σε πηγή έμπνευση και γοητείας, η Κάλο, δεν πτοήθηκε.
Η προσωπικότητά της, άλλωστε, ήταν τόσο ισχυρή και εκκεντρική που ενέπνευσε τον έρωτα σε διάσημους άντρες και γυναίκες της εποχής της. Δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τη Μαγκνταλένα Κάρμεν Φρίντα Κάλο Καλντερόν ή πιο γνωστή ως Φρίντα Κάλο.
Ανάμεσα στους εραστές ήταν και ο Λέων Τρότσκι και ο φωτογράφος Νίκολας Μάρει. Οι φίλοι της ανήκαν στην αφρόκρεμα της καλλιτεχνικής και πνευματικής πρωτοπορίας της εποχής.
Η καθημερινή πραγματικότητά της, όμως, ήταν δυστυχώς τόσο οδυνηρή. Ήταν μόλις έξι ετών όταν προσβάλλεται από πολιομυελίτιδα. Το ένα της πόδι μένει πιο κοντό και πιο αδύνατο από το άλλο. Στα 18 της χρόνια, έχει ένα σοβαρό δυστύχημα σε τρόλεϊ όπου και τραυματίζεται. Ένα χερούλι της σκίζει την κοιλιά, παθαίνει πολλαπλά κατάγματα στη λεκάνη και στη σπονδυλική στήλη και το πόδι της συνθλίβεται. Από τότε υποβάλλεται συνολικά σε τριάντα πέντε εγχειρήσεις. Παρόλα αυτά η ζωή της από εκεί και πέρα είναι ένα μαρτύριο. Υποφέρει από τρομερούς πόνους και συνεχή κόπωση, εξαιτίας των οποίων μένει καθηλωμένη στο νοσοκομείο για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Το εντυπωσιακό είναι ότι η Φρίντα Κάλο έμαθε να ζωγραφίζει κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής της. Οι πίνακές της ιδιαίτεροι κι εντυπωσιακοί, τραβούν την προσοχή του Ριβέρα ο οποίος την παρακινεί να συνεχίσει.
«Νομίζουν ότι ήμουν σουρεαλίστρια, αλλά δεν ήμουν. Δεν ζωγράφιζα όνειρα, ζωγράφιζα την πραγματικότητά μου.» έλεγε. Χρησιμοποιεί ένα στυλ αρκετά επηρεασμένο από τους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν στο Μεξικό. Έχει όμως επηρεαστεί αρκετά και από Ευρωπαικά ρεύματα στα οποία συμπεριλαμβάνονται ο ρεαλισμός, ο συμβολισμός και ο υπερρεαλισμός. Σχεδίαζε έντονες αυτοπροσωπογραφίες με ζωηρά χρώματα που σοκάρουν το θεατή και καταχωρούνται στις πιο ανεξίτηλες εικόνες του 20ου αιώνα. Όλος της ο πόνος, η οργή της από σωματικά και συναισθηματικά τραύματα διοχετευόταν στη ζωγραφική της. Έχοντας έντονο το στοιχείο της πλούσιας παράδοσης και το πρωτόγονο ύφος της μεξικανικής λαϊκής τέχνης, η Φρίντα παρουσιάζει πίνακες με εσωτερικά όργανα σε κοινή θέα, τοκετούς και αποβολές.
Ο γάμος της με τον Ριβέρα ήταν εξαιρετικά θυελλώδης. Δυστυχώς, δεν μπορούσε να ζήσει τη χαρά της μητρότητας και αυτό την είχε επηρεάσει στα θέματα των έργων της. “Είμαι σε τέτοια κατάσταση θλίψης, που δεν μπορώ να ζωγραφίσω. Η κατάσταση με τον Ντιέγκο χειροτερεύει κάθε μέρα” γράφει η ζωγράφος στο ημερολόγιό της. Με τον σύζυγό της παντρεύτηκε το 1929, χώρισαν δέκα χρόνια αργότερα και ξαναπαντρεύτηκαν το 1941. Κάποτε είχε πει ότι υπήρξε θύμα δύο ατυχημάτων στη ζωή της. Το ένα ήταν αυτοκινητικό και το άλλο η γνωριμία της με τον Ριβέρα.
Ήταν στη δεκαετία του ’40 όταν αρχίζει να εκθέτει τα έργα της εκτός Μεξικού. Κατά τη διάρκεια της ζωής της ήταν κυρίως γνωστή ως γυναίκα του Ριβέρα και όχι ως ξεχωριστή καλλιτέχνης. Το 1938 ο Αντρέ Μπρετόν γνωρίζει την Κάλο και τον Ριβέρα ενώ βρίσκεται στο Μεξικό. Εντυπωσιάζεται από τη δουλειά της και την καλεί να πάρει μέρος στην έκθεση μαζί με άλλους σουρρεαλιστές ζωγράφους. Οργανώνει, λοιπόν, μια έκθεση προσωπικής της δουλειάς στο Παρίσι. Η Φρίντα τονίζει ότι οι πίνακές της δεν είναι όνειρα, αλλά η δική της πραγματικότητα.
Στη διάρκεια της ζωής της πραγματοποίησε τρεις μόνο εκθέσεις: στο Παρίσι, στη Νέα Υόρκη και την άνοιξη του 1953 πραγματοποιεί τη μοναδική έκθεσή της στο Μεξικό. Τα προβλήματα υγείας της δεν έχουν ξεπεραστεί. Δυστυχώς, βρίσκεται και πάλι σε κρίσιμη κατάσταση. Εμφανίζεται, λοιπόν, εκεί, σε ένα φορείο όπου και παραμένει όλο το βράδυ. Ο ακρωτηριασμός του ενός ποδιού της την ίδια χρονιά είναι αναπόφευκτος. Μετά από αυτό η ψυχολογία της καταρρέει και κάνει δύο απόπειρες αυτοκτονίας.
Στις 13 Ιουλίου του 1954 φεύγει από τη ζωή… Έφυγε απο τη ζωη μια εβδομάδα αφότου έκλεισε τα 47 της χρόνια. Ο Ντιέγκο Ριβέρα, το 1957 δωρίζει το “Γαλάζιο Σπίτι” της – όπου έζησε και εργάστηκε- στο Κογιοακάν (Coyoacán), στην Πόλη του Μεξικού, και λειτουργεί τώρα πια ως μουσείο. Στο ημερολόγιό της έγραφε ότι ο μόνος λόγος που την κρατούσε ζωντανή, ήταν ο Ντιέγκο και η ματαιοδοξία της, που την κάνει να νομίζει ότι μπορεί να του λείψει…
Ρήσεις της…
«Αγάπα κάποιον που να σε κοιτάει σαν να είσαι κάτι μαγικό»
«Υπήρξαν δύο μεγάλα ατυχήματα στη ζωή μου. Το ένα ήταν με το το τρόλεϊ, και το άλλο ήταν ο Diego. Το δεύτερο ήταν μακράν το χειρότερο»
«Είμαι η μούσα του εαυτού μου. Εγώ είμαι το θέμα που γνωρίζω καλύτερα. Το θέμα που θέλω να ξέρω καλύτερα»
«Μόνο ένα βουνό μπορεί να γνωρίζει τον πυρήνα ενός άλλου βουνού»
«Ζωγραφίζω αυτοπροσωπογραφίες επειδή είμαι το άτομο που γνωρίζω καλύτερα»
«Ζωγραφίζω λουλούδια που δεν θα πεθάνουν ποτέ.»
«Γεννήθηκα σκύλα, γεννήθηκα ζωγράφος.»
«Πόδια, τι τα χρειάζομαι από τη στιγμή που έχω φτερά για να πετάξω;»
«Ο Diego ήταν πάντα: το παιδί μου, ο εραστής μου, το σύμπαν μου»
«Σ ‘αγαπώ περισσότερο από το δικό μου δέρμα»
«Τραγωδία είναι το πιο γελοίο πράγμα»
«Τίποτα δεν είναι απόλυτο. Όλα αλλάζουν, κινούνται, τα πάντα περιστρέφονται, τα πάντα πετούν και φεύγουν μακριά»
«Πίνω για να πνίξω τις πίκρες μου αλλά αυτές έμαθαν να κολυμπάνε.»
