Με σπασμένα φρένα η εκκίνηση της νέας σχολικής χρονιάς

Στις 11 Σεπτεμβρίου κάθε ημερολογιακού έτους, τα μάτια και τα αυτιά όλων είναι στραμμένα στο χτύπημα του κουδουνιού της πρώτης ημέρας, στα σχολεία όλων των βαθμίδων και τύπων.

Από τις 7 Ιουλίου, που η ελληνική κοινωνία βιώνει τον «Σίφουνα» της κυβερνητικής αλλαγής, η εκπαιδευτική κοινότητα παγωμένη και νωθρή αναμένει. Χωρίς καμία ουσιαστική αλλαγή, έχει προβεί σε δύο κινήσεις. Η πρώτη έχει να κάνει με την κατάργηση της Νομικής Σχολής Πατρών και η δεύτερη με την αναστολή για δύο χρόνια της λειτουργίας των Διετών Προγραμμάτων Αποφοίτων Επαγγελματικής Εκπαίδευσης μέσα στα ΑΕΙ.

Σχολιάζοντας τη δεύτερη κίνηση, φοβίζει ότι κλείνει το μάτι στα Ιδιωτικά ΙΕΚ, καθώς αποκλείει άμεσα κοινωνικά και οικονομικά ευάλωτες ομάδες.

Αλλά όπως έχουμε συνηθίσει σε κάθε κυβερνητική αλλαγή, όλες οι αλλαγές και προθέσεις ξεκινάνε από την κορυφή. Λες και το μοναδικό πρόβλημα στην Ελληνική Παιδεία είναι η πρόσβαση στα ΑΕΙ. Τα έχουμε λύσει όλα και το μόνο στρεβλό είναι αυτό. Οσες ελάχιστες βάσεις και να ορίσετε και όσους κόφτες στον αριθμό υποψηφίων βάλετε, αν δεν αλλαχτεί η φιλοσοφία της εκπαίδευσης, τα ίδια αποτελέσματα θα έχουμε, ως προς την ποιότητα του παραγόμενου προιόντος.

Διαβάζοντας και τις δηλώσεις της νέας υφ-υπουργού, ότι θα αλλαχθούν ξανά οι δομές της της εκπαίδευσης (4547/18), επιλογές στελεχών, καθυστέρηση στις προσλήψεις τουλάχιστον των εκπαιδευτικών Ειδικής Αγωγής, είναι ολοφάνερο ότι πρώτα θα ξηλώσει και μετά αφού θα χαθεί ξανά πολύτιμος χρόνος, θα τρέχει στο τέλος της θητείας της να νομοθετεί. Στο περίμενε ξανά.

Πόσο δύσκολο είναι να στηριχθεί το δημόσιο σχολείο;

Να στηριχθεί ο κακά αμειβόμενος εκπαιδευτικός (μόνο λεκτικά παράσημα από την προηγούμενη Κυβέρνηση), ο οποίος παρακολουθεί τις παγκόσμιες εξελίξεις στην εκπαίδευση και αδυνατεί να προσφέρει, όταν τα σχολεία καταρρέουν κτιριακά (απαρχαιωμένες εγκαταστάσεις – θέρμανση – ψύξη, χώροι εστίασεις, ελλείψεις πράσινου – χωρίς πυρασφάλεια και γενικά ασφάλεια).

Η ουσιαστική του επιμόρφωση μηδαμινή. Η κοινωνία έχει αλλάξει ως προς τα πρότυπά της, τις συνήθειές της και τα θέλω της. Η διαχείριση κρίσεων και συγκρούσεων, η ενσυναίσθηση, όλοι οι τύποι δεξιοτήτων φαντάζουν ξένες στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Τι θα γίνει με εκείνα τα απαρχαιωμένα προγράμματα σπουδών που παράγουν συνεχώς «παπαγαλάκια»;

Πότε θα δοθεί η δυνατότητα στον εκπαιδευτικό να διδάξει εκτός αναλυτικού προγράμματος;

Πότε θα δοθεί η περιβόητη αυτονομία των σχολικών μονάδων;

Πότε οι διευθυντές των σχολικών μονάδων θα σταματήσουν να είναι απλοί διεκπεραιωτές;

Πότε θα σταματήσει η φωτοτυπία του δημοτικού στο σπίτι και η «εξέταση» του γονέα; Πότε θα σταματήσει η στείρα αποστήθιση, ώστε να περάσουμε σε σύχρονες διαδικασίες μάθησης και καθιέρωσης εναλλακτικών μορφών διδασκαλίας όπως βιωματικής μάθησης – σχολικών εξωδιδακτικών προγραμμάτων; Η περιβόητη σύνδεση με την αγορά εργασίας καθυστερεί αφάνταστα.

Μελάνι χύνεται καθημερινά, πάνω σε αυτά τα θέματα. Λύσεις στα χέρια αυτών που καθορίζουν τις τύχες των νέων γενεών υπάρχουν. Ας δούμε έστω και μια φορά κάτι θετικό, πριν ξηλωθεί από τον επόμενο.

Το κουδούνι του κινδύνου θα χτυπήσει, με τον χρόνο να περνά, και να βλέπουμε γενιές και γενιές να περνάνε από τα θρανία και να βγάζουμε τα συμπεράσματά μας μετά από χρόνια σαν να μην άλλαξε κάτι.

Ας μην ξεχνάμε ότι το δικαίωμα για μόρφωση το έχουν όλοι οι άνθρωποι. Ας μην υπάρχουν κοινωνικοί αποκλεισμοί και ας ευχηθούμε του χρόνου τέτοια εποχή, να γράφουμε κάποια θετικά και όχι μόνο τα αρνητικά.

Καλή Δύναμη σε όλους – Καλή Σχολική Χρονιά.