Ας συμφωνήσουμε επιτέλους για την Παιδεία

Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα

Μια σοφή κινέζικη παροιμία λέει: «Εάν θέλεις να κερδίσεις σ’ ένα χρόνο να καλλιεργήσεις σιτηρά, σε δέκα να φυτεύσεις δένδρα και σε εκατό μόρφωσε το λαό». Από την μεταπολίτευση του 1974, μέχρι σήμερα, έχουν γίνει διαδοχικά τουλάχιστον, δεκαπέντε (15) εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, απ’ όλες τις κατά καιρούς Κυβερνήσεις, αλλά και από Υπουργούς Παιδείας των ιδίων κομμάτων, που είχαν προβεί σε αυτές. Υπενθυμίζω ότι, μόνο τη δεκαετία του 1990, όπου οι μεταρρυθμίσεις των Υπουργών Παιδείας Κοντογιαννόπουλου – Αρσένη ανέτρεψαν ή διαφοροποίησαν, οι Σουφλιάς – Ευθυμίου. Επίσης η μεταρρύθμιση, που επέφερε το 2011 (Νόμος 4009/11) στα ΑΕΙ η Διαμαντοπούλου, ο σημερινός Υπουργός Παιδείας Αρβανιτόπουλος αναπληρωτής Υπουργός Παιδείας επί Διαμαντοπούλου, τον τροποποίησε το 2013. Παρά τις δεκαπέντε όμως μεταρρυθμίσεις η Παιδεία μας, σήμερα βρίσκεται και πάλι στο μηδέν.

Οι επενδύσεις για την Παιδεία, έχουν μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Ξεκινάνε από το νηπιαγωγείο και τελειώνουν στα Πανεπιστήμια. Δηλαδή θα αρχίσουν να αποδίδουν, μετά από είκοσι (20) χρόνια περίπου. Αντίθετα τα έργα υποδομής όπως λιμάνια – αεροδρόμια – δρόμοι – νοσοκομεία κ.λ.π. αποδίδουν όμως γρήγορα και από τον πρώτο χρόνο, είναι ορατά από το κοινό και εγγράφονται αμέσως στο ενεργητικό και στα θετικά των εκάστοτε Κυβερνήσεων και αποκομίζουν δε, άμεσα πολιτικά οφέλη στα κόμματα ενώ αντιθέτως της Παδείας θα φανούν πολύ αργότερα (20 χρόνια).

Η δήθεν δωρεάν παιδεία, μόνο κατ’ επίφαση είναι δωρεάν και όλοι γνωρίζουμε, τι υπέρογκα χρηματικά ποσά, διατίθενται καθημερινά, από τις Ελληνικές οικογένειες, όχι για την παιδεία, των παιδιών τους, αλλά αποκλειστικά και μόνον, για την προετοιμασία τους, προκειμένου να εισαχθούν στα ΑΕΙ – ΤΕΙ και «Γαία πυρί μιχθήτω». Απ’ αυτό το γεγονός και μόνο, μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι, στην ουσία η όλη προσπάθεια των μαθητών, καθ’ όλη τη διάρκεια της εκπαίδευσης των είναι, πως θα εισαχθούν στα ΑΕΙ – ΤΕΙ και όχι, πως θα μορφωθούν και πως θα αποκτήσουν τις απαραίτητες γνώσεις και δεξιότητες. Για παράδειγμα από τα μέσα του Απριλίου κάθε χρόνο, μέχρι τις πανελλαδικές εξετάσεις, οι μαθητές της Τρίτης Λυκείου, δεν παρακολουθούν καθόλου τα μαθήματά τους στα Σχολεία, αλλά μόνο των φροντιστηρίων. Τι χρείαν έχωμεν άλλων στοιχείων, για την επικρατούσα σήμερα κατάσταση, στο χώρο της Παιδείας;

Δεν εννοείται εκπαιδευτική μεταρρύθμιση εάν ταυτόχρονα δεν συνοδεύεται με αύξηση των πόρων προς αυτήν από το 2,5% του ΑΕΠ, που διατίθενται σήμερα τουλάχιστον στο 5% τούτου. Δηλαδή διπλασιασμός. Πέραν της υλικοτεχνικής υποδομής, που είναι απαραίτητη, με σύγχρονα κτιριακά συγκροτήματα, εργαστήρια, γυμναστήρια, αίθουσες ψυχαγωγίας, περιβάλλον χώρος κ.λ.π., το σημαντικότερο και σπουδαιότερο κομμάτι της Παιδείας, είναι το ανθρώπινο δυναμικό, δηλαδή οι εκπαιδευτικοί μας. Πέραν της δια βίου επιμόρφωσής των, όπως σεμινάρια μετεκπαιδεύσεις και ότι άλλο προσθέτει γνώσεις και δεξιότητες στις συνεχείς μεταβαλλόμενες εκπαιδευτικές απαιτήσεις και της τεχνολογίας, επιτέλους να γίνει πράξη η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, που όλως αδικαιολόγητα καταργήθηκε στη Χώρα μας από το 1981.

Οι εκπαιδευτικές μας μονάδες (Σχολεία), θα πρέπει να αποκτήσουν οντότητα και κύρος. Ο Διευθυντής τους, να εξοπλισθεί μ’ όλες εκείνες τις αρμοδιότητες και εξουσίες, που θα του παρέχουν, τη δυνατότητα να διευθύνει και να διοικεί αποτελεσματικά τη Σχολική του Μονάδα και να γνωματεύει δε επί των εκθέσεων των αξιολογουμένων εκπαιδευτικών, του σχολείου του. Οι αμοιβές των εκπαιδευτικών, να είναι ανάλογες του λειτουργήματός τους, θα πρέπει να αυξηθούν άμεσα και σταδιακά να διπλασιασθούν, από τα σημερινά πέρα για πέρα απαράδεκτα επίπεδα, που βρίσκονται και είναι μεσοσταθμικά κοντά στα 1000 ευρώ περίπου, το μήνα. Είναι οι πιο κακοπληρωμένοι μισθωτοί του Δημοσίου, ενώ θα έπρεπε οι αποδοχές των, να προσεγγίζουν κανονικά τις αντίστοιχες, των δικαστικών λειτουργών της Χώρας μας.

Οι εκπαιδευτικές ημέρες, που είναι 162 το χρόνο συγκριτικά χαμηλότερες από κάθε άλλη Χώρα, θα πρέπει να αυξηθούν και τούτο μπορεί να γίνει όταν το κουδούνι για την έναρξη των μαθημάτων χτυπάει την 1η Σεπτεμβρίου, περιορισθούν κάπως οι διακοπές των εορτών. (Χριστούγεννα – Πάσχα). Υπόψη ότι μέσα σε αυτές τις ημέρες (162) συμπεριλαμβάνονται οι πενθήμερες και ημερήσιες εκδρομές και η προετοιμασία για τις παρελάσεις και για άλλες εορτές. Έχω παρατηρήσει ότι το Υπουργείο Παιδείας με πολύ ευκολία, κλίνει με το παραμικρό τα Σχολεία μας. Για παράδειγμα με εγκύκλιό του λόγω, των επικείμενων αυτοδιοικητικών και ευρωεκλογών, έκλεισε τα σχολεία την Παρασκευή 16 και Δευτέρα 19 Μαΐου και Παρασκευή 23 και Δευτέρα 26 Μαΐου. Δηλαδή τέσσερις ημέρες. Με τη σειρά μου ερωτώ, η διαμόρφωση των αιθουσών των σχολείων, δεν μπορεί να γίνει την Παρασκευή το απόγευμα ή το Σάββατο; και η επαναφορά των στην κανονική τους μορφή την Δευτέρα το πρωί και να χαθούν μόνο οι δύο πρώτες ώρες και όχι 4 ημέρες; Εάν υπολογίζουμε τις αργίες της Πρωτομαγιάς και του Αγίου Αχιλλίου την 15η Μαΐου, του τρέχοντος μηνός Μαΐου τα σχολεία μας έμειναν κλειστά για έξι (6) ημέρες. Γιατί;

Στην Ιαπωνία, που έχει ένα από τα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα του κόσμου, γίνονται μαθήματα και τα Σάββατα. Τέθηκε σε Δημοψήφισμα για ένα κενό Σάββατο το μήνα και τούτο απορρίφθηκε. Οι Ιάπωνες πιστεύουν ότι η μεσολάβηση διακοπής των μαθημάτων του Σαββατοκύριακου, είναι σε βάρος της μάθησης και της συνέχειας της εκπαιδευτικής ροής.

Η Παιδεία μας, είναι Εθνική υπόθεση όλων μας και δεν πρέπει να την αφήσουμε να κατρακυλήσει και άλλο. Αυτές είναι μερικές δικές μου επισημάνσεις και μόνο και δεν λύνουν το πρόβλημα, απλώς, το προβάλλουν. Τι πταίει; Ας ψάξουν να το βρουν καλύτερα οι Κυβερνώντες και τα λοιπά πολιτικά κόμματα της Χώρας. Αυτή εξάλλου είναι η δουλειά τους. Δεν έχουν παρά να καθίσουν όλοι μαζί σε ένα τραπέζι και να συμφωνήσουν επιτέλους, τι πρέπει να γίνει για την αναβάθμιση της Παιδείας μας σήμερα, γιατί αύριο θα είναι πολύ αργά.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, σε καμία περίπτωση, ότι, η οικονομική ανάπτυξη μιας Χώρας, η πειθαρχία ενός λαού, η τήρηση των νόμων και γενικά η συμπεριφορά του και η πολιτισμική του ανέλιξη και η προκοπή του, έχουν βαθιά ή ρηχά τις ρίζες τους, στην Παιδεία και μόνον.

Τελειώνω πάλι, με άλλη μία επίσης σοφή Κινέζικη παροιμία, που λέει: «Όταν σου ζητήσει ένας ψάρι, μην του δώσεις, γιατί θα σου ξαναζητήσει. Μάθε τον να ψαρεύει, για να μην πεινάσει ποτέ σ’ όλη του τη ζωή».