Έλληνες Δάσκαλοι και Νηπιαγωγοί Είμαστε όλοι εδώ!!
Ακόμα...
της Ελίνας Φαρσάρη
Αξιότιμε κύριε Υπουργέ της Παιδείας,
Μπορείτε να με πείτε και προκατειλημμένη αν θέλετε, από τις πρώτες κιόλας αράδες. Το χαρακτηρισμό όμως δεν τον δέχομαι, και θα σας πω γιατί. Υπήρξα κι εγώ μαθήτρια, είμαι παιδί εκπαιδευτικού, είμαι μάνα κυρίως που έχω εμπιστευθεί το 5χρονο παιδί μου στους δημόσιους λειτουργούς του Υπουργείου σας και έχω την τύχη να καλύπτω από το 1997 το εκπαιδευτικό ρεπορτάζ. Στα δεύτερα –άντα ξανακάθησα στα θρανία, του ΕΑΠ αυτή τη φορά, για να ξεχρεώσω κάποιους παλιούς λογαριασμούς με τον εαυτό μου.
Έζησα δηλαδή, όλες τις μεταρρυθμίσεις από την κατάργηση του μονοτονικού το 1982, επί Λευτέρη Βερυβάκη, αν δεν με απατά η μνήμη μου, υπέστην την ψυχοφθόρα διαδικασία των τεσσάρων δεσμών ως μαθήτρια, την ταραχώδη μεταρρύθμιση Κοντογιαννόπουλου (ελπίζω να θυμάστε τη δολοφονία Τεμπονέρα ή την καταστροφή στο Κ. Μαρούσης) ως σπουδάστρια ιδιωτικού ΙΕΚ, και στη συνέχεια ως εκπαιδευτικός συντάκτης έζησα το «Κάτσε καλά Γεράσιμε», το νόμο –πλαίσιο Γιαννάκου, το «έξυπνο σχολείο Διαμαντοπούλου» και έφτασα μέχρι τον ημερών σας, να παρακολουθώ τα τεκταινόμενα στη δημόσια εκπαίδευση, εκ του σύνεγγυς, καθημερινά.
Από τότε που γεννήθηκα εν ολίγοις, είτε ως κόρη, είτε ως μαθήτρια, είτε ως δημοσιογράφος αργότερα, είτε ως μάνα, συναναστρέφομαι εκπαιδευτικούς. Αυτούς ντε, που θέλετε να αξιολογήσετε σήμερα, με ένα μάλλον παράλογο σύστημα, που εξαρχής θέτει αποκλεισμούς.
Δεν ξέρω κατά πόσο το σύστημα «φλερτάρει» με τα όρια της συνταγματικότητας, δεν έχω τις απαιτούμενες γνώσεις για να το κρίνω, ωστόσο και μόνο το γεγονός ότι ξεκινάτε να κρίνετε κάποιους ανθρώπους που εσείς και οι προκάτοχοί σας διορίσατε ως ικανούς για το συγκεκριμένο επάγγελμα, με βάση τον αποκλεισμό, προκαλεί ζητήματα ηθικής τάξεως.
Σίγουρα δεν είναι όλοι οι εκπαιδευτικοί ικανοί ή σωστοί. Σίγουρα δεν αγαπάνε όλοι τη δουλειά τους. Μήπως όμως αυτό δεν συμβαίνει σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους; Ελάτε, παραδεχθείτε το, ήταν όλοι οι Υπουργοί Παιδείας ικανοί; Δεν θέλω να σας πληγώσω αλλά η ιστορία έχει καταγράψει ως τον τελευταίο άνθρωπο που άφησε τη σφραγίδα του στο Υπουργείο σας, τον Ευάγγελο Παπανούτσο και δεν ήταν καν υπουργός ή υφυπουργός. Ήταν όμως μεταρρυθμιστής!
Σίγουρα λοιπόν, για να επανέλθουμε, δεν είναι όλοι οι Έλληνες εκπαιδευτικοί «σωστοί». Κι εγώ ως μαθήτρια, γνώρισα κάποιους που σαφώς θα προτιμούσα να μην έχω συναντήσει στο δρόμο μου. Έλα όμως, που αυτούς τους λίγους, τώρα πια δεν τους θυμάμαι καθόλου. Και μεταξύ μας, δεν επηρέασαν ιδιαίτερα την περαιτέρω πορεία μου. Αντιθέτως, διατηρώ τις καλύτερες αναμνήσεις από έναν τουλάχιστον δάσκαλό μου, στο Δημοτικό, τέσσερις καθηγητές μου στο Λύκειο, και άλλους δύο στο Γυμνάσιο.
Όμως αυτούς που σήμερα θέλετε να αξιολογήσετε, με το κάπως περίεργο και λίγο ακατανόητο σύστημά σας, του αποκλεισμού, αναλογιστείτε πόσες φορές τους έχετε αξιολογήσει μέχρι τώρα. Τους αξιολογήσατε στις πανελλήνιες. Τους αξιολογήσατε στα Πανεπιστήμια, όταν οι συνάδελφοί σας μέλη ΔΕΠ, τους περνούσαν στα μαθήματα, τις εργασίες και τις πρακτικές διδασκαλίες.
Κάποιους απ’ αυτούς τους αξιολογήσατε και στο ΑΣΕΠ. Άσχετα αν τους βάλατε σε μια εξεταστική διαδικασία από την οποία χρωστάτε ακόμη διορισμούς! Οι μεταρρυθμίσεις των συναδέλφων σας κατήργησαν τον αναχρονιστικό θεσμό του επιθεωρητή και τον αντικατέστησαν με το θεσμό του σχολικού συμβούλου, γιατί προφανώς κάποιοι έκριναν ότι τέτοιου είδους αξιολογήσεις είναι «παλαιάς κοπής».
Σας είπα και πριν ότι είμαι παιδί εκπαιδευτικού. Η μητέρα μου λοιπόν, συνταξιούχος πια εδώ και χρόνια, χώρια του ότι διάβαζε κάθε μέρα, πολύ περισσότερο από μένα που υποτίθεται ότι ήμουν και καλή μαθήτρια, για να πάει να παραδώσει το μάθημα την επομένη και να σκεφτεί όλες τις πιθανές απορίες που θα διατυπώσουν τα άλλα «παιδιά» της για να μπορέσει να τους τις λύσει, έζησε τον επιθεωρητισμό σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Οι εκθέσεις της ήταν πολύ καλές πάντα, γιατί πολύ απλά σε εκείνες της αλήστου μνήμης εποχές, έκανε πολύ καλό μάθημα. Πάντα έκανε. Γι’ αυτό τη βλέπουν ακόμη και σήμερα οι μαθητές της στο δρόμο και της μιλούν με ενθουσιασμό, άσχετα αν κι οι ίδιοι έγιναν παππούδες ή γιαγιάδες. Ήταν όμως «πέτρινα χρόνια» στην Ελλάδα, και οι επιθεωρητές, ειδικά σε μια συντηρητική επαρχία όπως η δική μας, γνώριζαν ακόμη και την παραμικρή λεπτομέρεια για τους εκπαιδευτικούς ( η φράση «προσωπικά δεδομένα» σας λέει τίποτα;»). Όταν πρωτογεννήθηκα, εκεί κάπου στις αρχές του ’70, ο επιθεωρητής, της κατέβασε λίγο τη βαθμολογία. Γιατί νομίζετε; Επειδή παντρεύτηκε και έκανε παιδί και άρα δεν μπορούσε να έχει όλη την προσοχή της τεταμένη για το σχολείο!
Μήπως έχετε άγνωστες λέξεις; Υποθέτω πως τα ξέρετε αυτά. Τα χρόνια βέβαια πέρασαν, όλα υποτίθεται πως έχουν εκσυγχρονιστεί κι εμείς διάγουμε την εποχή της τρόικα, τις επιταγές της οποίας δείχνετε έναν υπερβάλλοντα ζήλο για να τις υλοποιήσετε. Προφανώς, δεν θέλω να κάνω κουμάντο στο Υπουργείο σας, δεν μου πέφτει λόγος άλλωστε, αλλά ξεκινάτε επιχείρηση – εκκαθάρισης του δημοσίου σχολείου, έναν κλάδο δηλαδή που υφίσταται συνεχή αξιολόγηση, καθημερινή, από τους μαθητές και τους γονείς τους.
Δεν νομίζω όμως πως πρόκειται για δημοσίους υπαλλήλους που διορίστηκαν επειδή είχαν «δόντι», «μπάρμπα στην Κορώνη» κτλ. Με επετηρίδες και πίνακες διορίζονταν πάντα, γι’ αυτό είχαμε και έχουμε στρατιές ανέργων εκπαιδευτικών.
Κι αναρωτιέμαι σ’ αυτά τα παιδιά που στα μηχανογραφικά τους στις πανελλήνιες δηλώνουν μόνο παιδαγωγικές σχολές, γιατί ονειρεύονται από μικρά να γίνουν δάσκαλοι και καθηγητές, έχετε να τους πείτε τίποτα; Και σ’ αυτούς τους νέους εκπαιδευτικούς, αναπληρωτές και ωρομισθίους που τους προσλαμβάνετε με προγράμματα του ΕΣΠΑ και μισθό – χαρτζιλίκια και τους στέλνετε από τον Έβρο στην Κρήτη για να μπαλώσουν τρύπες και να βγει όπως – όπως η χρονιά, με δέλεαρ για την ταλαιπωρία κανα -δυό μόρια, έχετε να πείτε κάτι;
Δεν θέλω να σας κουράσω άλλο, ούτως ή άλλως είμαι σίγουρη, πως εδώ και ώρα, δεν δίνετε καμία σημασία στα γραφόμενά μου. Μπορείτε φυσικά να κάνετε ό,τι θέλετε. Εσείς είστε ο υπουργός, εσείς παίρνετε τις αποφάσεις. Δεν έχετε όμως κανένα δικαίωμα να βάλετε το κρεβάτι του Προκρούστη και να τεμαχίσετε κατά το δοκούν, το συνταγματικό δικαίωμα στη μόρφωση του δικού μου παιδιού, και των άλλων Ελλήνων.
Έχω απεριόριστη εμπιστοσύνη, ως μάνα πια, στους εκπαιδευτικούς του δημόσιου σχολείου. Δεν έχω όμως καμία εμπιστοσύνη στο δικό σας δημόσιο σχολείο. Το σχολείο των κενών, το σχολείο του εξεταστικού μαρτυρίου, το σχολείο της παπαγαλίας, το σχολείο που απαξιώνει και υποτιμά το δυναμικό του…
