Δεν είναι Monty Python, είναι κατά την ντοπιολαλιά «..τι επαθάμι κι απόμκαμι μούγκι ‘μεις»
Απάντηση σε όσα απασχολούν τις τελευταίες μέρες τα πανελλήνια και τοπικά ΜΜΕ για συμπεριφορές και εικόνες στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου ίσως δίνουν τα μέλη του ΚΑΠΗ Καταλωνίων. Ελλείψει μαθητών και σχολείου ανέλαβαν και κάνουν οι ίδιοι παρέλαση και κατάθεση στεφάνων στο μνημείο πεσόντων του χωριού.
Το Δημοτικό τους Σχολείο ακολούθησε την προδιαγεγραμμένη πορεία όλων των σχολείων της ορεινής Πιερίας. Οι μαθητές μειώθηκαν κάτω από το προβλεπόμενο όριο κι έτσι φέτος δεν λειτούργησε. Οι λιγοστοί μαθητές μεταφέρονται σε σχολείο άλλου χωριού.
Οι μόνιμοι κάτοικοι όμως του μικρού χωριού στην πλειονότητά τους υπερήλικες δεν άντεξαν στη σκέψη να χάσουν μια τόσο σημαντική γι αυτούς γιορτή. Η παρέλαση στο χωριό την 28ηΟκτωβρίου και την 25η Μαρτίου, είναι γι αυτούς όχι μόνο μια ξεχωριστή μέρα μνήμης και τιμής τους προγόνους. Είναι μια εκδήλωση, μια γιορτή που συγκεντρώνει όλους τους κατοίκους στην πλατεία του χωριού.
Ο Δημήτριος Δούλαλας είχε την ιδέα, οι υπόλοιποι την αποδέχτηκαν με χαρά, έγιναν οι ανάλογες συζητήσεις με τον παππά και τον τοπικό συμβούλιο και η απόφαση πάρθηκε. Στην περσινή σχολική χρονιά, την τελευταία χρονιά λειτουργίας του σχολείου στο χωριό παρέλασαν μαζί με τα παιδιά.
Φέτος παρέλασαν μόνοι τους. Με σεμνότητα και σοβαρότητα όλοι μαζί συγκρότησαν το άγημα της παρέλασης, όρισαν τον σημαιοφόρο, μαζί κι ο παππάς. Επίσημοι δεν υπήρχαν αλλά χειροκροτήθηκαν απ όλο το χωριό που συγκεντρώθηκε στο συγκεκριμένο σημείο του κεντρικού δρόμου. Η πορεία της παρέλασης ήταν προς το Μνημείο των πεσόντων του χωριού υπέρ πατρίδος, όπου ακολουθούμενοι κι από όλους τους κατοίκους, ο πρόεδρος του χωριού κατέθεσε στεφάνι που και γι αυτό μόνοι τους φρόντισαν να γίνει.
Φυσικά είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν αυτήν την εκδήλωση. Την αισθάνονται ως υποχρέωση στους προγόνους συγχωριανούς τους που πολέμησαν για την πατρίδα. Είναι και μια έκφραση πικρίας και διαμαρτυρίας για την εγκατάλειψη και την ερήμωση του χωριού που έμεινε χωρίς τις χαρούμενες φωνές των παιδιών στο προαύλιο του σχολείου.
Δεν είναι Monty Python, είναι κατά την ντοπιολαλιά η εύλογη απορία και η διαμαρτυρία «τι έφτιξάμι, τι επαθάμι κι απόμκαμι μούγκι ‘μεις»
Υ.Γ.
Οι φωτογραφίες είναι του Αριστείδη Δούλαλα.
Το κείμενο επιμελήθηκαν: Τάνια Δούλαλα – Γιώργος Κουκουλιάτας