Έλληνες Δάσκαλοι και Νηπιαγωγοί Είμαστε όλοι εδώ!!
Ακόμα...
Άλλο ένα ελληνικό καλοκαίρι μπροστά μας… Και τονίζω το ελληνικό γιατί είναι ιδιαίτερο από τη φύση του. Καθρεφτίζει στα νερά του τη μεσογειακή μας μοναδική προσωπικότητα και κατ’ επέκταση την κοινωνία μας, μια κοινωνία πρώτη σε τροχαία, μια κοινωνία πολεοδομικά παράνομα ανοικοδομημένη, δίπλα σε θάλασσες, σε θάλασσες με πλαστικά, σε θάλασσες χωρίς ναυαγοσώστες (στην καλύτερη να υπάρχει σε ορισμένο ωράριο και μονο σε πολύ τουριστικές παραλίες) και γενικώς χωρίς παιδεία κολύμβησης.
Το καλοκαίρι είναι τόσο όμορφο, όσο και επικίνδυνο δυστυχώς. Τα παιδιά είναι έξω πιο πολλές ώρες, τρέχουν, οδηγούν ποδήλατα και πατίνια, κολυμπούν… Αυτό επιβάλλει την προστασία από τον ήλιο, αλλά και από ατυχήματα, είτε στους δρόμους είτε στη θάλασσα. Και ενώ οι περισσότεροι γονείς πλέον θυμούνται να βάλουν αντιηλιακό στα παιδιά τους (σπάνια στους ίδιους όμως) και τρέχουν από πίσω τους με το καπέλο σαν να κυνηγούν πεταλούδες με την απόχη, ξεχνούν πόσο ριψοκίνδυνο είναι να τα ταΐζουν ανάμεσα στις βουτιές. Πρόσφατα βρέθηκα σε πάρτι νηπιαγωγείου στην παραλία και παρατηρούσα τα παιδιά που έπαιζαν στην άμμο και στα ρηχά νερά. Αρκετά από αυτά είχαν βάλει αντιηλιακό μόνο μία φορά, κάποια φορούσαν το καπέλο τους μόνο υπό την πίεση των γονιών τους και ΟΛΑ είχαν ταϊστεί υπό την ίδια επίσης πίεση.
Νιώθω πως στο θέμα του φαγητού και πιο συγκεκριμένα του ταΐσματος, η ελληνική οικογένεια δεν έχει αλλάξει καθόλου. Κουβαλάμε παντού και πάντα το ταπεράκι. Είναι το φετίχ μας. «Κάτι να φάει το παιδί», οποιαδήποτε ώρα, συνέχεια να είναι το στομάχι γεμάτο, λες κι αν περάσει κάνα τρίωρο χωρίς κάποιο σνακ θα υποφέρει απο υπογλυκαιμίες! Και όμως οι οδηγίες είναι σαφείς. Μετά το γεύμα απαγορεύεται το κολύμπι για τις επόμενες τρεις ώρες! Και τι σημαίνει γεύμα άραγε; Το φρούτο επιτρέπεται ενώ το κεφτεδάκι όχι; Και ποιο φρούτο και πόσο φρούτο; Και καλά τώρα που είναι τα παιδιά μικρά και μπορείς να τους φωνάξεις «μην τυχόν και ξαναβουτήξεις!» Σε λίγα χρόνια έρχονται οι πατητές, οι «μπανάνες» και όλα αυτά τα θαλάσσια λούνα παρκ, στα οποία οι νέοι συμμετέχουν συχνά έχοντας καταναλώσει μπύρες και πίτσες.
Κι έτσι εξηγήσαμε στο νοσοκομείο της Σύρου τον θάνατο της δεκαπεντάχρονης πάνω στην «μπανάνα» της Μυκόνου, από τις εισροφήσεις του γεμάτου στομάχου της. Γιατί πιθανώς η προηγούμενη γενιά της να την είχε συνηθίσει στο φαΐ ανάμεσα στις βουτιές και ίσως η εικόνα που είχε απο τους γονείς και τους θείους της να ήταν η κατανάλωση παράκτιας μπύρας και μετά βουτιές για να δροσιστούν…
Είμαστε όμως μια γενιά μετά και δεν επιτρέπεται να μην αποκτήσουμε την αντίστοιχη παιδεία και στη κολυμβητική μας συμπεριφορά, όπως (έστω κάποιοι) μάθαμε την αναγκαιότητα της ζώνης και των βρεφικών καθισμάτων, σε αντίθεση με τα ξένοιαστα, ριψοκίνδυνα παιδικά χρόνια στο πίσω κάθισμα της κούρσας των 80’s. Έτσι και τώρα πρέπει να φανούμε αντάξιοι και να μειώσουμε τα τραγικά ποσοστά του πνιγμού στο νερό, ο οποίος αποτελεί το δεύτερο αίτιο θανάτου από ατύχημα στα παιδιά παγκοσμίως. Μάλιστα 1 στους 5 πνιγμούς γενικώς αφορά τα παιδιά κάτω των δεκατεσσάρων ετών και το 80% αφορά αγόρια. Και το πιο ύπουλο στοιχείο στον πνιγμό είναι ότι δεν έχει θόρυβο! Γι’ αυτό, αν χάσατε για λίγα δευτερόλεπτα το παιδί σας, ψάξτε πρώτα στο νερό, κάπου εκεί γύρω σας, κοντά σας. Συνήθως το κακό γίνεται σε δευτερόλεπτα και αθόρυβα, ανάμεσα σε μια κουβέντα με τον διπλανό σας.
Μην αφήνετε, λοιπόν, ΠΟΤΕ ένα μικρό παιδί αφύλακτο κοντά στο νερό και μην εμπιστεύεστε τη ζωή ενός παιδιού σε ένα άλλο παιδί! Διδάξτε στα παιδιά να ζητούν πάντα άδεια να πάνε κοντά στο νερό! Αν έχετε τη δυνατότητα φροντίστε να μάθουν να κολυμπούν μέσα από κάποιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα σε πισίνα. Σπάνια η ώρα της κολύμβησης στην παραλία στέκεται για τα παιδιά καλή αφορμή για σοβαρό κολύμπι. Γίνετε εσείς το σωστό παράδειγμα, μάθετε να κολυμπάτε σωστά, μάθετε πρώτες βοήθειες, μάθετε να μην τρώτε όσο είστε με το μαγιό και αντιθέτως να πίνετε άφθονο νερό, εσείς και τα παιδιά. Κανείς δεν κινδύνευσε απο ασιτία στις τρεις-τέσσερις ώρες που πήγε για μπάνιο. Αντίθετα πολλοί στο ίδιο χρονικό διάστημα κινδύνευσαν απο θερμική καταπληξία και αφυδάτωση. Το γεύμα μπορεί να περιμένει σε ένα ταβερνάκι ή έστω σε ένα ταπεράκι, αφού όμως πρώτα τα παιδιά φορέσουν ένα μπλουζάκι. Αυτό συνήθως μειώνει την όρεξη για νέες βουτιές. Ξέρω ακούγονται (και είναι) κάπως κουραστικά όλα αυτά για ένα «μπανάκι» στη θάλασσα, όμως με τα παιδιά δεν είναι μπανάκι, είναι μπάνιο, είναι εκπαίδευση πρόληψης και συμπεριφοράς σε δυνητικά επικίνδυνες συνθήκες.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτό που έχουμε και μας κάνει ζηλευτούς είναι κάτι για το οποίο δεν έχουμε παλέψει, δηλαδή ο ήλιος και η θάλασσα. Εκεί που στη Βόρεια Ευρώπη έχουν λύσει τα βασικά προβλήματα και ζούνε μια ήρεμη καθημερινότητα, χωρίς ήλιο, αλλά χαλαροί και ευτυχισμένοι (πιστέψτε με, είναι μέγα ψέμα ότι μονο ο Έλληνας είναι ευτυχής), εμείς διεκδικούμε το αυτονόητο σε καθετί και αναρωτιόμαστε αν δεν είχαμε τον ήλιο και τη θάλασσα τι νόημα θα είχε να ζει κάποιος εδώ… Ας χαρούμε λοιπόν αυτά τα δύο μοναδικά στοιχεία της ελληνικής μας πραγματικότητας, χωρίς κινδύνους και λαχτάρες. Το βράδυ που κοιμούνται τα παιδιά, θα σας περιμένει μια παγωμένη μπύρα σε ένα φεγγαροφωτισμένο μπαλκόνι και εκεί θα αποζημιωθείτε για την όποια κόπωση στην παραλία!
Ήρεμο ελληνικό καλοκαίρι…
